ตระกูลข้าขายไข่ เล่ม 2

(นังหนู ข้าขอโทษ…) เสียงบุรุษวัยชราดังขึ้นในห้วงความฝันของซินเป่า (ช่างเถอะท่านผู้เฒ่า ถึงอย่างไรก็เปลี่ยนแปลงชะตาชีวิตไม่ได้แล้ว เกิดใหม่ครั้งนี้ก็สนุกดีไม่น้อย) ซินเป่ากล่าวด้วยน้ำเสียงไม่เดือดร้อน การเกิดใหม่ในครอบครัวนี้ทำให้นางมีความสุขมากทีเดียว แต่ผู้ที่ได้ฟังคำตอบยังคงไม่สบายใจอยู่ดี ท่านผู้เฒ่าเฝ้ามองการใช้ชีวิตของซินเป่าในดินแดนมนุษย์มาโดยตลอด เรียกว่าจะลำบากก็ไม่ใช่ จะสุขสบายก็ไม่เชิง ดวงวิญญาณตนนี้ไม่ควรจุติใหม่ยังดินแดนมนุษย์เสียด้วยซ้ำ (เจ้าพูดเช่นนี้ ข้ายิ่งรู้สึกผิด เบื้องบนรู้แล้วว่าข้าทำงานผิดพลาด ข้าต้องถูกสวรรค์ลงโทษถึงห้าหมื่นปี นับจากนี้คงไม่ได้มาหาเจ้าอีกแล้ว ก่อนจากกันข้ามีของอย่างหนึ่งอยากจะมอบให้เจ้า) ชายชราผู้มีหนวดเคราขาวยาวถึงกลางอก สวมชุดสีขาวทั้งตัว ศีรษะและใบหน้าถูกปกคลุมด้วยหมอกขาวโพลน เห็นเพียงหนวดเคราและเส้นผมสีขาวที่ไม่ได้ถูกหมอกปกคลุมตั้งแต่ไหล่จนถึงกลางหลัง ยามที่ชายชราหันหลังให้ก่อนจะจากไป น้ำเสียงที่เปล่งวาจาออกมาล้วนเจือปนไปด้วยความรู้สึกผิดต่อดวงวิญญาณที่อยู่ตรงหน้า วาสนาของดวงวิญ�