หรันหรัน ภรรยายอดรักของคุณชายจาง

นางเป็นหญิงชาวบ้านธรรมดาที่ไม่มีอะไรคู่ควรกับคุณชายจากตระกูลคหบดีใหญ่เช่นเขา ความรักวัยเด็กของเรามันเป็นไปไม่ได้ในเมื่อมารดาของเขาไม่ยินยอม เพื่อให้เขามีชีวิตที่ดี ความสัมพันธ์สิบปีนั่นจึงต้องจบลง นางเดินออกมาจากชีวิตเขาได้สามปีแล้ว แต่เมื่อนางกำลังจะเคยชินกับการไม่มีเขา ...เหตุใดเขาจึงต้องกลับเข้ามาในชีวิตของนางอีกครั้ง... ตัวอย่าง ใบหน้าอ่อนหวานมีความเหนื่อยล้าฉายชัด เมื่อหันมองไปทางรถม้าต้นเรื่องก็ต้องตกใจจนผงะถอยหลังไปถึงสองก้าว เสียงนิ่งขรึมของชายหนุ่มเจ้าของรถม้าดังฝ่าเสียงลมฝนที่พัดกระหน่ำ ทว่านางกลับได้ยินชัดเจนทุกถ้อยคำ "ขึ้นรถ" "....." ร่างบางแข็งค้าง ตั้งตัวไม่ทันด้วยไม่คาดคิดว่าจะได้พบเจอกับ เขา ที่นี่ ในช่วงเวลานี้...และในสภาพเช่นนี้ "ข้า สั่ง ให้ เจ้า ขึ้น รถ" เมื่อเห็นว่าหญิงสาวยังยืนนิ่งอยู่กับที่ เขาจึงเน้นย้ำทีละคำอย่างหนักแน่นด้วยน้ำเสียงที่เด็ดขาดและดูหงุดหงิดกว่าเดิมหลายเท่า "...ไม่รบกวนคุณชาย" "เจ้าจะขึ้นมาเองดีๆ หรือต้องให้ข้าสั่งให้คนขับรถม้าไปแบกเจ้าขึ้นมา" "....." ไป๋เสวี่ยหรันรู้ว่าเขากล้าทำอย่างที่ขู่แน่ นางจึงไม่กล้าปฏิเสธอีก นางยกเข่งซาลาเปาขึ้นไปวางบนรถม้าแล้วพยายามปีนขึ้นไปอย่างทุลักทุเลเพราะนางตัวเล็กและไม่มีสิ่งใดให้เหยียบเพื่อก้าวขึ้นไป แต่เพียงแค่ยื่นหน้าเข้าไปภายในตัวรถม้า กลับได้ยินเสียงแข็งกระด้างของชายหนุ่มที่พูดขึ้นโดยไม่หันหน้ามามอง "เราสนิทกันมากพอที่เจ้าจะเข้ามานั่งในรถม้าของข้างั้นหรือ...ไป๋เสวี่ยหรัน" หญิงสาวชะงักค้าง ดวงตาหม่นเศร้า ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากัน ตระหนักถึงความสัมพันธ์ที่ขาดสะบั้นลง...ด้วยการตัดสินใจของนางเอง . . . "ท่านตา...ข้ามาลาเจ้าค่ะ" "อ้าว! เกิดอะไรขึ้น! เจ้าจะไปไหนรึ?" "ข้าและครอบครัวจะย้ายไปอยู่ที่อื่นเจ้าค่ะ คงไม่ได้กลับมาที่นี่อีกแล้ว" "....?" "ข้าขอฝากของทั้งหมดนี้คืนให้พี่อี้ และฝากบอกเขาว่า..." ร่างบางขอบตาร้อนผ่าว พยายามอย่างมากที่จะไม่ร้องไห้ นางกลั้นสะอื้น รวบรวมกำลังใจแล้วเอ่ยถ้อยคำสุดท้ายที่จะฝากไปถึงเขา "ชาตินี้มีบุญ แต่ไร้วาสนา ขอให้คุณชายจางถนอมตัวให้ดี มีชีวิตและครอบครัวที่ดี” “.....” “...ได้แต่งงานกับคนที่ท่านรัก...และคู่ควร..." . . . "นางรับเงินจากแม่ไป รับปากว่าจะไม่พบเจอกับเจ้าอีก" อันชุนเหลียนท่านแม่ของเขาบอกเช่นนั้น "ไม่จริง นางรับปากจะแต่งงานกับข้า" จางเทียนอี้แย้ง "แม่มอบตั๋วเงินให้นางไปตั้งตัวห้าร้อยตำลึงทอง เจ้าไปสอบถามกับร้านรับแลกเงินก็จะรู้เองว่าตั๋วเงินนั่นมีคนมาแลกไปหรือไม่" จางเทียนอี้ไปตรวจสอบด้วยตนเองก็พบว่ามีการแลกเงินไปจริงๆ แต่ร้านรับฝากและแลกเงินนั้นเป็นกิจการของครอบครัวเขาเอง จึงกลัวว่าท่านแม่จะสั่งให้คนโกหกเขา เขาไม่เชื่อและไม่มีวันเชื่อว่าไป๋เสวี่ยหรันที่เขารู้จักมาตลอดสิบปีจะเลือกทิ้งเขาไปด้วยเงินเพียงห้าร้อยตำลึงทอง...ตัวเขามีค่าแค่เพียงเท่านั้นหรืออย่างไร!!? . . . "หรันหรัน มีอะไรต้องบอกข้า เราเคยตกลงกันแล้วว่าจะไม่มีความลับต่อกันอย่างไรเล่า" "....." ไป๋เสวี่ยหรันไม่รู้จะบอกเขาอย่างไร นางรู้สึกว่าที่นี่ไม่ใช่ที่ของนางอย่างแท้จริง นางวาดฝันอยากมีครอบครัวเล็กๆที่อบอุ่นเหมือนยามที่มารดายังมีชีวิตอยู่ มีเขา มีนาง และลูกๆ ที่น่ารัก ในบ้านหลังน้อย นี่เป็นครั้งแรกที่นางรู้สึกว่า...นางช่างไม่คู่ควรกับเขา หญิงสาวเปิดใจเล่าให้เขาฟังว่านางคิดเช่นไร และบอกกับเขาว่า แม้ฐานะไม่เหมาะสมแต่นางยินดีเป็นน้องสาวที่น่ารักของเขาต่อไป และอยากให้เขาเป็นพี่ชายคนหนึ่งของนาง "พี่ชายอะไร น้องสาวอะไร ใครอยากเป็นพี่น้องกับเจ้ากัน ผู้ใดอยากเป็นก็เป็นไป" "....." "เราจะแต่งงานกันทันทีเมื่อเจ้าถึงวัยปักปิ่น" "!!!" . . . "แม้จะอดรู้สึกหงุดหงิดไม่ได้ที่เห็นเจ้าใช้ชีวิตอย่างปกติสุขได้โดยไม่มีข้า แต่การใช้ชีวิตในหมู่บ้านเล็กๆ นั่นก็เป็นสิ่งที่เจ้าคุ้นชิน" "....." "ข้าให้เวลาเจ้าได้ใช้ชีวิตอย่างที่เจ้าต้องการแล้ว ต่อจากนี้แม้เจ้าจะอยากมีข้าในชีวิตหรือไม่ ข้าก็จะไม่ยอมให้เจ้าปฏิเสธอีก" แทนที่ไป๋เสวี่ยหรันจะรู้สึกว่าถูกคุกคามหรือกดดัน นางกลับรู้สึกอุ่นวาบในอก เขาพูดเช่นนี้ มิใช่หมายความว่าต่อจากนี้เขาและนางจะได้ใช้ชีวิตด้วยกันตลอดไปหรือ... >>>>>