จอมใจสุริยะ

เรื่องราวภาคต่อรุ่นลูกของเรื่อง เทวีอโณณา หนึ่งคนที่เป็นรักแรก อีกคนที่เป็นรักไม่รู้ตัว ครั้งนี้นางจะเลือกผู้ใด "บอกมาเจ้าจะเลือกใครอโณทัย" ******************************** ยิ่งปกป้องเจ้าชายสุริยะก็ยิ่งแค้นใจไปอีก เหมือนกำลังถูกแย่งชิงหัวใจไปต่อหน้า นางกำลังปกป้องคนที่สร้างความอัปยศให้เขา ทำให้เขากลายเป็นคนไร้ความสามารถไม่สามารถปกป้องสิ่งที่ตัวเองรักได้ "ถ้าคิดว่ามันสามารถแลกชีวิตเพื่อเจ้าได้ เราก็ทำได้เช่นเดียวกัน" พูดจบเจ้าชายสุริยะก็ใช้ปลายดาบหันเข้าหาตัวเอง "พระองค์อย่าทำเช่นนี้เพคะ" อโณทัยตกใจเอ่ยห้ามปราม แต่เจ้าชายสุริยะก็ยืนกรานหนักแน่น "ถอยออกมาให้เราฆ่ามันเสีย หรือไม่ก็เป็นเราที่ตายต่อหน้าเจ้า" **************************** อโณทัยจึงขอแท่นถ่านและกระดาษเพื่อวาดสิ่งที่ต้องการลงไป ลักษณะชิ้นแรกเหมือนกับหม้อดินทั่วไปมีหูจับสองข้างมีฝาปิดหม้อขนาดพอดี ส่วนชิ้นด้านล่างเหมือนเตาถ่านที่ปากของมันเท่ากับขนาดของหม้อ ชิ้นสุดท้ายเป็นแผ่นรองเตาและหม้อ พร้อมกับจานขนาดใหญ่กว่าปกติถึงสามเท่า ที่นางวาดมาทั้งหมดนั้นคือ หม้อจิ้มจุ่มสูตรเด็ดของพระมารดา ที่พวกเราชอบทำกินกันอยู่บ่อย "เจ้าต้องการเอาหม้อพวกนี้ไปทำอันใด" "ข้าจะเปิดร้านจิ้มจุ่ม" "จิ้มจุ่ม?" **************** อโณทัยมอง เจ้าสิบ เจ้าห้า เจ้าหก และเจ้าเจ็ด เสือสี่ตัวที่เหลืออยู่แสดงว่าที่เหลือคงตามพระมารดานางกลับไปยังแคว้นสัตยะเป็นแน่ เจ้าชายสุริยะมองเจ้าห้าอย่าตาตื่นเพราะมันตัวโตใหญ่สุดเท่ากับสิบคนโอบ สำหรับอโณทัยแล้วขนาดของตัวมันก็เท่าแม่ที่คลอดมันมาไม่ได้ตกใจอะไร "พญาเสือจริงๆ ด้วย เราอยากเลี้ยงพวกมัน" พวกมันยอมให้เลี้ยงไหมล่ะ ปกติแล้วถ้าไม่ใช่พระมารดาและตนก็ไม่มีผู้ใดเข้าใกล้พวกมันได้ จะให้มันยอมสยบท่านก็ต้องเหนื่อยหน่อยนะ ตอนนี้เจ้าห้าขยับเท้าเข้ามาแล้ว สายตานั้นเหมือนกำลังจะมาอ้อนอย่างเคย อโณทัยเลยยกคันธนูขึ้นทำให้มันหยุด เจ้าเสือหยุดนิ่งด้วยความสงสัย ฟิว.นางยิงไปทันที ดอกธนูเปลี่ยนทิศไปด้านหลัง พวกมันก็วิ่งตามดอกธนูไปไม่ได้หวาดกลัวสักนิด ตอนนี้เจ้าชายสุริยะหันมาตะหวาดใส่ "นางยังไม่อนุญาตให้ยิง เห็นหรือไม่ว่าพวกมันหนีไปหมดแล้ว" คำว่าหมดแล้วเสียงเบาลง เมื่อเจ้าห้าและตัวอื่นๆ วิ่งกลับมาใหม่พร้อมกับคาบดอกธนูในปาก บ้าไปแล้วนางให้พวกมันหนีไปพวกมันกลับนึกว่านางเล่นด้วย นางจะบ้าตาย... หมดกันพญาเสือที่ยิ่งใหญ่ ******************* จบสุขนิยมค่ะ