เมียมาร

ศิลาถอนจูบออก ใบหน้าของเขายังคงอยู่ใกล้เธอแค่เอื้อม รอยยิ้มเย้ยหยันปรากฏขึ้นบนใบหน้าคมคาย "นี่ไง สิ่งที่เธอสมควรได้รับสำหรับการทำตัวเล่นเกมกับฉัน" "คุณมัน...คนเลว!" เอิงเอยตะโกนด้วยความคับแค้น น้ำตาหยดลงอาบแก้ม เธอพยายามผลักเขาออกอีกครั้ง และคราวนี้ศิลายอมถอยออกมาเล็กน้อย "จำไว้นะเอิงเอย ไม่มีใครปฏิเสธฉันได้..." เขาพูดเสียงเบา แต่แฝงไว้ด้วยอำนาจที่ทำให้เธอขนลุก "และเธอควรรู้ว่าใครเป็นคนคุมเกมนี้..." เขาพูดช้าๆ ก่อนจะปล่อยมือจากเธออย่างไม่ไยดี "แต่เอาเถอะ ฉันไม่ชอบบังคับคนที่ไม่มีคุณค่า ถ้าเธอคิดว่าตัวเองดีกว่าที่ฉันพูด ก็พิสูจน์ให้ฉันดูสิ" "คุณมันก็แค่คนที่เอาแต่ใจและมองคนอื่นต่ำต้อย! ฉันเกลียดคุณ" เอิงเอยจ้องมองเขาด้วยดวงตาที่เต็มไปด้วยความคับแค้นใจ เธอกัดฟันแน่นพยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหลแต่ก็กลั้นไว้ไม่อยู่ ศิลาไม่ได้ตอบอะไร มีแต่รอยยิ้มเย้ยหยันบนใบหน้าของเขายิ่งทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวดมากขึ้น ก่อนที่เขาจะหันหลังเดินจากไป ปล่อยให้เธอยืนนิ่งด้วยความรู้สึกที่ทั้งสับสนเสียใจและเจ็บปวด "ไม่น่าหลงคิดว่าเขาเป็นคนดีเลย ฮือๆ" เอิงเอยยืนตัวสั่น น้ำตาไหลพรากด้วยความอับอายและเจ็บใจ มือเล็กๆ ยกขึ้นมาถูริมฝีปากตัวเองอย่างแรง ราวกับพยายามจะลบสัมผัสของเขาออกไปให้หมด "คนเลว... ฉันเกลียดคุณ!" เธอพึมพำเสียงสะอื้น หัวใจของเธอปวดร้าวจนแทบจะรับไม่ไหว "ฉันไปทำอะไรให้คุณ ถึงได้ทำกับฉันแบบนี้..." เธอนั่งทรุดลงไปกับพื้นอย่างหมดแรง ร่างเล็กสั่นสะท้านด้วยความเสียใจ เสียงสะอื้นไห้ดังขึ้นในความเงียบรอบตัว เอิงเอยกัดริมฝีปากแน่น พยายามกดกลั้นความอ่อนแอไว้ แต่ภาพเหตุการณ์เมื่อครู่ยังคงตามหลอกหลอนเธอไม่หยุด "ทำไม...ทำไมถึงต้องเป็นฉัน..." เธอพึมพำกับตัวเองด้วยเสียงแผ่วเบา เธอเช็ดน้ำตาอย่างรวดเร็ว พยายามลุกขึ้นยืน แม้ขาจะยังสั่นอยู่ เธอรู้ดีว่าต้องเข้มแข็งและหาทางออกจากสถานการณ์นี้ให้ได้ เธอจะไม่ยอมให้ผู้ชายอย่างศิลามากำหนดชีวิตของเธอเด็ดขาด