หญิงบ้า ณ ทุ่งแดง (เล่ม 4) ตอน ยุติธรรมดั่งภูผา

“..ลิลี่” เขามองนางอย่างหลงใหล ไม่ได้เอื้อนเอ่ยคำใด แต่สายตาคู่นั้นราวกับลมอุ่นของฤดูวสันต์ ที่โอบล้อมนางไว้ไม่ให้หลบหนี “อะไร” ลิลี่เงยหน้าขึ้น วางคางไว้บนอกแกร่ง เขาเพียงมองราวกับนางเป็นดวงจันทร์ที่สูงส่งและงดงามเกินจะสัมผัส เป็นหยาดน้ำค้างต้องแสงสุริยัน เป็นบุปผาผลิบานใต้เงาจันทร์ที่มิอาจละสายตา นัยน์ตาคมคู่นั้น มองลิลี่คล้ายอยากมัดนางไว้ด้วยใยไหมที่มองไม่เห็น ทว่านุ่มนวลจนชวนให้ใจสั่น นางเม้มริมฝีปากแน่น ฝืนข่มความร้อนที่ค่อย ๆ ลามขึ้นสู่สองแก้ม “เมื่อคืนดีขนาดนั้นเลยหรือ” นางเอ่ยถามเสียงแผ่ว แม้พยายามรักษาความสงบในน้ำเสียง แต่กลับซ่อนความว้าวุ่นใจไว้ไม่มิด ริมฝีปากของนางโค้งขึ้นเล็กน้อยเป็นรอยยิ้มจางอย่างล้อเลียนเพื่อกลบเกลื่อนแก้มแดงของตัวเอง “มะ..ไม่ใช่” เขารีบร้อนปฏิเสธ ใบหน้าแดงก่ำทันทีเช่นกัน “ไม่ใช่หรือ” นางเอียงหน้าเล็กน้อย แสร้งทำตัวน่ารัก แต่กลับตบสะโพกของเขาแผ่วเบา ลูบไล้ราวบุรุษที่แอบกินเต้าหู้สตรี “..ชะ..ใช่” เอ้อร์กัวรู้สึกหายใจไม่ทั่วท้อง “ใช่หรือ” “ข้า..ข้าต้อง..รีบออกไป..ท่านบัณฑิตรอข้าอยู่” เขาประท้วงเสียงอ่อน ทว่าไม่กล้าขัดขวางมือซุกซนของนาง “รู้แล้ว..” ลิลี่ตอบเช่นนั้น ทว่านางกลับล้วงมือเข้าไปปลดสายผูกเอวใต้เสื้อคลุม “..!!”