บทนางร้ายนี้ข้าขอมอบให้เจ้าก็แล้วกันนะน้องสาว เล่ม 1

"เซวียหลิน" ได้ตายและมาอยู่ในร่างบุตรสาวของนางร้าย ความยากลำบากที่ผ่านมานางไม่ยอมแพ้ต่อโชคชะตา ฝ่าฝันจนกลายเป็นคนที่มีอำนาจเหนือใคร แล้วเหตุใดนางจะต้องกลับไปที่ที่มีแต่ความน่าสะอิดสะเอียนด้วยเล่า?! เหมือนสวรรค์กลั่นแกล้ง ขุมนรกไม่ต้องการ "เซวียหลิน" ที่ได้ตกตายจากการปองร้ายทางธุรกิจได้กลับมาเกิดใหม่อีกครั้งเป็น "บุตรสาวของนางร้าย" ในนิยายที่กำลังจบลง ในเนื้อเรื่องที่ใกล้จะถึงจุดสิ้นสุด พระนางได้ครองรักกันโดยไร้สิ่งกีดขวางอย่างเช่นตัวร้ายทั้งหลาย นางร้ายที่ต้องกระเด็นหลุดจากตำแหน่งพระชายาเอกแสนจะมั่นคงให้กับนางเอกผู้แสนดี หลีกทางให้กับความรักที่แสนบริสุทธิ์และยึดมั่นของพระเอกนางเอก โดยที่นางร้ายอย่าง "เซวียรั่วซี" ที่ทนความอับอายไม่ไหว หนีออกมาจากวิมานทองด้วยทนเห็นภาพบาดตาบาดใจไม่ไหว นางไร้ที่พึ่งทิ้ง สิ้นทั้งตระกูลเซวียที่ต้องสังเวยให้กับสามีที่พดเท็จทำให้ตระกูลต้องถูกประหาร นางสิ้นหวังทุกหนทางพาบุตรสาวที่พึ่งลืมตาดูโลกได้เพียงวันเดียวออกมาทั้งอย่างนั้น ร่างกายที่อ่อนแอจากการพึ่งคลอดบุตรปะทะเข้ากับความหนาวเย็นเสียดกระดูก เหลือไว้เพียงความโศกเศร้าและรู้สึกผิด เด็กทารกที่สมควรจะเป็นท่านหญิงกลับต้องมาทนลำบากไปพร้อมกัน ไม่อาจเสวยสุขได้อย่างที่ใจนึก สองคนแม่ลูกระหกระเหินเร่ร่อนไปทั่ว กว่าจะรู้ตัวอีกทีเคราะห์ซ้ำกรรมซัดก็ทำให้นางร้ายได้เจอวิบากกรรมอีกครั้ง ระหว่างทางที่เดินเพียงลำพังกลับมีกลุ่มโจรดักทำร้ายโชคดีที่ไม่ได้ถูกขืนใจให้ต้องตรอมตรมมากขึ้นอีก ความทุกข์ระทมทำให้นางอยากจะฆ่าตัวตายแทบจะทุกวินาที แต่เมื่อเห็นบุตรสาวที่ยังแผดเสียงร้องจ้าอยู่ก็ต้องอดทน ฝืนที่จะมีชีวิตรอด เลี้ยงดูนางจนเติบใหญ่ภายใต้การช่วยเหลือของหัวหน้าหมู่บ้านผู้หนึ่งที่มีเมตตาผ่านทางมาเจอเข้า จากวันเป็นเดือนผันเปลี่ยนเป็นปี เด็กทารกในวันวานก็เติบใหญ่ขึ้นมาพร้อมกับรับรู้ความเป็นจริงมาโดยตลอด จนมาถึงวันหนึ่งความทุกข์ระทมที่เผาไหม้เกินกว่าจะมีส่งใดมาหยุดยั้ง นางร้ายที่ทุกข์ระทมมาเสมอก็ถึงคราสิ้นสุดชีวิตลง เซวียรั่วซีได้ผูกคอตายในบ้านตัวเองโดยมีจดหมายบอกเล่าถึงความจริงกับเรื่องในอดีตเอาไว้ คิดว่าบุตรสาวเติบใหญ่พอแล้วจึงหมดห่วงและเลือกที่จะจบชีวิตของตนลง ทิ้งไว้เพียงบุตรสาวและจดหมายฉบับหนึ่งให้นางไปยื่นยังจวนอ๋องเหอเท่านั้น น่าขันจริงๆ . เด็กหญิงอายุเพียงสิบสองขวบปีนี่นะหรือที่ดูแลตนเองได้? หากไม่ใช่เพราะเข้ามาอยู่ในร่างนี้ย่อมไม่มีทางมีชีวิตอยู่ไปตลอดรอดฝั่งได้ แต่ประสบการณ์การมีชีวิตอยู่ที่สั่งสมกันมาหลายสิบปีทำให้ "เซวียหลิน" ไม่ยอมแพ้ นางเกิดเป็นบุตรสาวของนางร้ายก็จริง แต่นิยายเรื่องนี้ได้ดำเนินไปจนถึงจุดสิ้นสุดแล้ว เนื้อเรื่องในนิยายได้จบลง ชะตาชีวิตต่อจากนี้นางจะเป็นผู้กำหนดมันด้วยตนเอง! นางจะลิขิตให้มันเป็นอย่างที่ใจนึก ต่อให้ในวันหนึ่งคนพวกนั้นต้องการที่จะพานางกลับไป แต่ "เหอเซวียหลิน" ผู้นี้ไม่มีทางที่จะยินยอมพร้อมใจทนเป็นวัวเป็นความให้พวกเขาใช้ตามใจได้ ชั่วชีวิตนี้ "เหอเจี้ยนเฟิง" บิดาที่ไม่เคยเหลียวแล จะต้องพบเจอกับความทนทุกข์ทรมานยิ่งกว่ามารดาของนางเคยเจอ ความลำเอียงเข้าข้างคนรักของเขา ปิดหูปิดตาไม่มองให้แจ้งจะต้องถูกกรรมตามสนองขึ้นในสักวัน และคนที่จะสนองมันย่อมไม่ใช่ผู้ใดนอกจากนางที่ได้ขึ้นชื่อว่าเป็น "บุตรสาวนอกคอก" ผู้นี้! ความยากลำบากที่ผ่านมาทำให้เซวียหลินในวัยสิบเจ็ดปีมีครบทุกอย่าง ตลอดห้าปีที่ขาดมารดา ไร้ที่พึ่งทางจิตใจทำให้นางแข็งแกร่ง ยามเมื่อนางพร้อมที่จะเดินอยู่ด้วยเพียงลำพังแล้วเหตุใดคนจากในเมืองจะต้องวิ่งโร่เข้ามาหาด้วย? ที่จวนอ๋องมีอำนาจเหนือโอรสสวรรค์อย่างที่นางมีหรือไม่? พวกเขามีเงินทองที่กองเป็นภูเขาลูกใหญ่จะใช้อย่างไรก็ไม่หมดอย่างที่นางเพียรพยายามหามาหรือเปล่า? หากไม่มีแล้วเหตุใดนางจะต้องกลับไปจวนอ๋องที่น่าสะอิดสะเอียดแห่งนั้นด้วย?! "นี่นะหรือจวนอ๋องเหอ?" ดวงตาหงส์ปรายตามองจวนหลังใหญ่ด้วยความเฉยเมย ไร้ความตื่นเต้นดีใจ เพราะหากเปรียบเทียบกับจวนของนางที่เหลียงเฉวียนก็ยังนับว่าขนาดไม่ห่างกันมากนัก แต่นั่นเป็นเพียงบ้านพักตากอากาศที่เซวียหลินสร้างขึ้นเพื่อให้เป็นที่พักยามที่นางเดินทางไปตรวจกิจการที่เหลียงเฉวียนเท่านั้น หาใช่จวนที่อาศัยอยู่ไม่ ไม่แปลกที่จะเค้นหัวเราะ อดเหยียดหยาม "จวนอ๋อง" ที่เล็กเกินกว่าการคาดการณ์เอาไว้เสียอีก "หึหึ ซอมซ่อยิ่งกว่าบ้านพักตากอากาศที่เหลียงเฉวียนเสียอีก เช่นนี้แล้วพวกเขาจะมีปัญญาเลี้ยงดูข้าได้อย่างไร เงินที่เหอเจี้ยนเฟิงได้รับในแต่ละเดือน ยังไม่พอให้ข้าตัดชุดที่ข้าใส่อยู่เลยกระมัง?" อย่าว่าแต่ชุดเลย... แม้กระทั่งรองเท้าที่นางกำลังสวมใส่อยู่พวกเขาก็ยังไม่มีปัญญาหามาให้บุตรสาวสุดที่รักของตนได้ใส่ เช่นนี้แล้วจวนหลังนี้จะมีอะไรให้นางอาลัยอาวรณ์กัน? อ้อ.... คงจะต้องมีสินะ... จะต้องมีการ "สั่งสอน" บิดาที่น่าชังผู้นั้นกับ "น้องสาว" ที่อวดดีไม่ประมาณตน และคนสุดท้าย.... "มารดาเลี้ยง" ที่มีศักดิ์เป็นนางเอกของเรื่องที่ "ปากพล่อย" เอ่ยว่านางยามตอนลืมตาดูโลกเป็นครั้งแรกว่า "ไม่มีเค้าบิดา" เลยแม้แต่นิดเดียว! นี่กระมัง... คงเป็นสิ่งที่นางจะต้องกลับมาอยู่ในจวนหลังเล็กแห่งนี้เพื่อที่จะตอกกลับให้หน้าหงาย เอ๊ย! ต้องเรียกว่า "เปิดเผย" ใบหน้าที่แท้จริง ว่ามันไม่มีเค้าโครงของบิดาตามที่นางเอกของเรื่องเอ่ยเอาไว้หรือเปล่า?! มี 2 เล่มจบค่ะ