จวนร้างแห่งนี้มีสตรีถูกทิ้ง

หลี่จื่อเหยียนมาถึงทั้งทีก็สวมบทคุณแม่เลย  ซ่งจื่อเหยียนเจ้าของร่างเดิมจากไปขณะคลอดลูก  แล้วฉันทำไมต้องมาเบ่งแทนวะ ให้ไปแม่น้ำเหลืองเลยไม่ได้หรือไง มันเจ็บนะโว้ย ฮือๆๆๆ "อืม...หย่าไม่ได้สมรสพระราชทาน นอกจากเจ้ากล้าทูลขอราชโองการหย่าข้า" "น่าเบื่อ...ได้ถ้าเช่นนั้นข้าไม่หย่าแต่ห้ามสตรีของท่านมาวุ่นวายกับบุตรชายข้าและตัวข้า ทุกครั้งที่ท่านแต่งอนุหนึ่งคนท่านต้องจ่ายข้าหนึ่งล้านห้าแสนตำลึงเพื่อเป็นเครื่องยืนยันว่าข้าจะมีเงินทองเลี้ยงดูบุตรหากท่านลุ่มหลงนารี" "หนึ่งคนต่อหนึ่งล้านห้าแสนตำลึง เมียจ๋าเจ้าปล้นข้าอยู่หรือ  แต่งเมียน้อยสินสอดยังไม่ถึงแสนตำลึงเลยนะ" "แค่ท่านไม่แต่งเมียน้อยมาเข้าจวนท่านก็ไม่เสียสักอีแปะ ว่าอย่างไรท่านตกลงไหม" "ข้ามีข้อเสนอเดียวรับไหม" เขาไม่มีทางเสียเงินหนึ่งล้านตำลึงเพื่ออนุอยู่แล้วแค่นางคนเดียวก็พอ "ว่ามา" จางจื่อเหยียนเหนื่อยใจมาแค่ครึ่งวันทำเสียวุ่นวายไปหมด อยู่สามเดือนไม่อกแตกตายหรือ นี่ยังไม่คิดถึงตอนแต่งแล้วเลย " เด็กหนึ่งคนข้าจ่ายเจ้าคนละห้าล้านตำลึง ข้าต้องการห้าคน เจ้าจะทำได้ไหมถ้าทำได้ตั๋วเงินสามล้านตำลึงเป็นของเจ้าวันนี้ทันทีเพื่อมัดจำ" "เด็กห้าคนๆละห้าล้านตำลึงหรือ แค่หาเด็กให้ท่านใช่ไหม ได้ท่านต้องการเมื่อไหร่" จางจื่อเหยียนไม่อยากคิดแล้วนางปวดหัวจึงรับปากทันที "คืนนี้...เหวินชางเอาหมึกกับพู่กันมา" เหวินชางที่ได้ยินก็รีบนำมาให้ท่านอ๋องของตน เว่ยเซียวหยางเขียนสัญญาให้นางประทับลายนิ้วมือและลงนาม จากนั้นก็ให้องครักษ์ทั้งหมดลงนามเป็นพยานด้วยแม้แต่น้องๆของนางก็ไม่เว้น  จางจื่อเหยียนอ่านแล้วในนั้นเขียนแค่ว่าข้าเว่ยเซียวหยางต้องการ....จางจื่อเหยียนห้าคนรับขวัญคนละห้าล้านตำลึงไม่มีอะไรเพิ่มเติม แต่มีหมึกซึมเลอะไปนิดหน่อยคงไม่มีอะไรตุกติก อาจจะเขียนว่าต้องการให้นางหาเด็กมาให้ น่าแปลกตรงที่สองฉบับซึมจุดเดียวกัน จางจื่อเหยียนเก็บไว้เองหนึ่งฉบับ เว่ยเซียวหยางอมยิ้มก่อนจะเก็บของตนอย่างดีแล้วเอ่ย "เจ้ารู้กฎหมายเป่ยฉีดีนะเมียจ๋า แม้แต่ฝ่าบาทหากลงนามสัญญาใดๆมิอาจฝืนได้ จะไม่อ่านทวนหรือ" "หืม..."จางจื่อเหยียนแปลกใจก่อนจะตัดสินใจอ่านทวนสัญญาอีกรอบนางแน่ใจว่าไม่มีอะไรบอกพร่องนะนอกจากตรงที่หมึกเลอะมองไม่เห็น แต่เมื่อกางสัญญาออกรอยหมึกหายไปแล้วเหลือเพียงอักษรเพิ่มมาจากคำว่าเขาต้องการมีห้าคนเป็นข้าเว่ยเซียวหยางต้องการมีบุตรกับจางจื่อเหยียนห้าคน  รับขวัญคนละห้าล้านตำลึง" "ตาเฒ่านี่มันโกงกันนี่ สัญญานี้โมฆะ" "ทุกคนลงนามเรียบร้อยแล้ว โมฆะไม่ได้นะเมียจ๋า ไปกินข้าวกันเถอะเดี๋ยวคืนนี้ไม่มีแรงทำลูกๆคนแรกจะมาเกิดได้อย่างไร จื่อห่าวมาหาพ่อหน่อยเด็กดี" ร่างเล็กๆเดินออกมาหาบิดาเขาอิ่มแล้วเพราะท่านย่าหลี่เห็นผู้ใหญ่งานยุ่งเลยป้อนเขาก่อน  และกำลังเดินย่อยอาหารเพื่อเตรียมตัวเข้านอน จางจื่อห่าวเดินมาถึงก็กางแขนออกเว่ยเซียวหยางก้มลงไปอุ้มเขาขึ้นมาก่อนจะเอ่ยกับบุตรชาย "จื่อห่าว แม่กับพ่อกลัวลูกจะเหงาจึงจะมีน้องๆให้เป็นเพื่อนเล่นลูกสักห้าคนลูกดีใจหรือไม่" "มีน้อง..ถ้าเช่นนั้นลูกก็จะได้เป็นพี่ใหญ่ใช่ไหมขอรับท่านแม่" จางจื่อเหยียนมองหน้าคนเจ้าเล่ห์ทันที โกงหนังสือสัญญาไม่พอยังจะให้ความหวังบุตรชายนางอีก เว่ยเซียวหยางหัวเราะก่อนจะเรียกนางไปกินข้าว "ไปกินข้าวกันเถอะคืนนี้จะได้มีแรง" "ตาแก่โรตจิตข้ากินไม่ลงแล้วไปตายซะ" "แช่งสามีตัวเองไม่ดีนะเมียจ๋า" "ข้าไม่มีให้ท่านหรอกห้าคนอย่าฝันไปเลย" "สี่คนก็ได้เอ้า" "ไม่...แค่จื่อห่าวก็คลอดไม่ไหวแล้ว" "อืมงั้นจะมีเพิ่มอีกกี่คนดีล่ะจื่อห่าว" เด็กน้อยมองหน้าบิดาก่อนจะหันไปหามารดา "หากท่านแม่เหนื่อยมีอีกสามคนก็พอ แค่ให้ลูกมีเพื่อนเล่นได้ไหมขอรับ" "จื่อห่าวคือแม่...อืมสองคนพอมากกว่านั้นๆไม่ได้" จางจื่อเหยียนโมโหที่สุดท้ายนางก็ถูกเขาใช้เล่ห์จนได้ เป่ยฉีเคร่งเรื่องกฎหมายนักนางไม่น่ายอมลงนามเลย ห้าคนจะเปิดฟาร์มพ่อพันธุ์หรือไงกัน มื้อเย็นจึงไร้เงาของจางจื่อเหยียน นางกำลังหาทางเอาตัวรอดอยู่ คืนนี้ไปนอนกับท่านย่าหลี่ดีที่สุด เขาอยากนอนกับบุตรชายนางจะยกห้องให้  ขาดทุนๆขาดทุนจริงป่นปี้เลย