แรกเริ่มครีษมายัน ยืนยาวจนนิจนิรันดร์

“กฎเหล็กของการทะลุมิติเข้ามาในนิยาย แค่ไม่ยุ่งกับพวกตัวเอก ไม่ทำอะไรสะดุดตา เลี่ยงได้เลี่ยง เจอคนเจ็บไม่ต้องช่วย ใครตายช่างมัน แค่นี้ก็ใช้ชีวิตอย่างสงบได้แล้ว” “แม่นางได้โปรดช่วยข้าด้วย” “คุณอดทนอีกแป๊บนะ เดี๋ยวก็มีคนมาช่วยแล้วแหล่ะ” “แม่นาง ได้โปร-” เสียงแหบพร่าจางหายไป ช่างหัวกฎของการทะลุมิติ ช่างหัวอนาคตที่สดใส เห็นคนจะตายอยู่ตรงหน้าจะไม่ช่วยได้เหรอ ถ้าขืนมัวแต่รอนางเอกมาช่วย ผู้ชายตรงหน้าเธอเห็นทีได้เดินทางไปโลกหน้าก่อนแล้ว