ไขคดีรัก แห่งเมืองฉางอัน ตอนเจ้าสาวต้องห้าม

มู่หลงในตอนนี้ไม่ใช่ตัวนางอีกแล้ว ดวงตาที่เคยเต็มไปด้วยความอ่อนโยนกลับว่างเปล่า สีแดงฉานปกคลุมดวงตาข้างหนึ่ง ริมฝีปากที่เคยยิ้มแย้มกลับเหยียดยิ้มแฝงแววเจ้าเล่ห์และโศกเศร้าในคราเดียวกัน ผีเจ้าสาวสิงอยู่ในร่างของนางแล้วอย่างสมบูรณ์ “ทำไมต้องเป็นนาง” จิ่งเหอเอ่ยถามเสียงเข้ม แววตาฉายแววสับสนปนโกรธ “เจ้าต้องการอะไรกันแน่!” ร่างของมู่หลงยกมือขึ้นช้าๆ ลูบไล้แก้มของตนเองราวกับกำลังสำรวจร่างใหม่ เสียงหัวเราะเบาๆ ดังลอดออกจากลำคอ ก่อนที่เสียงของผีเจ้าสาวจะเอื้อนเอ่ยออกมาอย่างเยือกเย็น “เพราะนาง…เหมือนข้า” “เหมือน…” จิ่งเหอขมวดคิ้วแน่น พยายามสะกดความรู้สึกที่กำลังปั่นป่วนในใจ “เหมือนอย่างไร?” “เหมือนตอนที่ข้ายังมีชีวิตอยู่ ตอนที่ข้ายังเฝ้ารอความรักจากผู้ที่ข้าผูกพัน นางมีดวงตาที่เต็มไปด้วยความหวัง เหมือนข้าในอดีตไม่มีใครมองเห็นข้ามาร้อยปี ไม่มีใครเข้าใจข้า ไม่มีใครได้ยินเสียงร่ำไห้ของข้า ข้าถูกทอดทิ้ง ถูกทรยศและตอนนี้ นางจะเป็นข้า ข้าจะมีโอกาสได้ใช้ชีวิตอีกครั้ง” “ไม่!” จิ่งเหอกัดฟันแน่น “นางมีชีวิตของนางเอง นางไม่ใช่ตัวแทนของเจ้า! เจ้าจะใช้ร่างของนางไม่ได้!” “ไม่ใช่หรือ?” ผีเจ้าสาวหัวเราะเบาๆ “แต่ตอนนี้…นางก็คือข้าแล้ว”