เชลยบรรณาการของท่านอ๋องอำมหิต [ภาคปฐมบท]

แคว้นจ้าวแพ้สงคราม...ต้องส่งชายงามมาเป็นเชลย องค์ชายนอกสายตาอย่าง 'จ้าวเฟยอวี่' ถึงคราวได้ทำตนให้เกิดประโชยน์ต่อบ้านเมือง เขาถูกส่งตัวไปยังแคว้นศัตรูในฐานะเครื่องบรรณาการชิ้นหนึ่ง ทั้งยังต้องตกเป็นของชินอ๋อง 'หมิงซีหยาง' ผู้โหดเหี้ยม โดนพระองค์เผด็จศึกซ้ำแล้วซ้ำเล่า! ------------------------------------------------ [ตัวอย่าง] "อ๊ะ อ๊า อา อา อ๊า..." เสียงทุ้มแหบแสดงความเจ็บปวดทำให้จ้าวเฟยอวี่ที่เดินผ่านห้องพักของคนเจ็บต้องรีบเปิดประตูเข้ามาดู แต่แล้วก็ต้องตกใจจนตัวแข็งค้างราวกับก้อนหินเมื่อได้เห็นภาพไม่น่ามองตรงหน้าเต็มๆ ตา "เจ้ากำลังทำอะไรอยู่!" โทสะที่ไม่เคยมีพวยพุ่งเมื่อพบว่าคนเจ็บที่เขานึกเป็นห่วงกำลังใช้มือข้างขวาที่ถนัดและไม่ได้รับบาดเจ็บสาวแก่นกายแข็งขืนขึ้นลงรัวเร็วด้วยสีหน้าเจ็บปวดทว่าก็ดูสุขสมมากในเวลาเดียวกัน "เจ้าก็เห็นแล้วว่าข้าทำอะไร เหตุใดยังต้องถามให้มากความ" ร่างสูงที่กึ่งนอนกึ่งนั่งพึงหัวเตียงอยู่ในท่าเดิมไม่ได้รู้สึกสะทกสะท้านหรือกระดากอายเลยเมื่อมีคนเข้ามาพบเห็นเรื่องในม่านมุ้งเข้า มือหนายังคงกอบกุมอยู่ที่ท่อนลำอวบใหญ่ของตน เขาไม่คิดที่จะเขินอายหรือหาผ้าห่มมาคุมกายบดบังสายตาที่มองมาเลยแม้แต่นิดเดียว! เป็นจ้าวเฟยอวี่เสียเองที่ต้องหันหลังให้แล้วพูดเสียงขุ่นอย่างไม่พอใจ "เจ้าจะทำกิจส่วนตัวก็ทำไป เหตุใดต้องส่งเสียงดังถึงเพียงนั้นให้คนอื่นตกใจด้วย" "นั่นเป็นเรื่องที่ห้ามไม่ได้ ข้าเสียว ข้าก็ต้องร้องระบายออกมา หรือเจ้าไม่เคยทำ?" "เจ้า!!!" องค์ชายหนุ่มเริ่มรู้สึกผิดที่พาชายผู้นี้กลับมารักษาตัวที่ตำหนัก คนอะไรช่างดิบห่าม หยาบคาย และหน้าหนาเหลือทน "เจ้าเข้ามาขัดจังหวะข้า ข้าต้องเริ่มเร้าอารมณ์ใหม่ เจ้าจะรับผิดชอบเรื่องนี้อย่างไร?" "ข้าไม่รับผิดชอบอะไรทั้งนั้น เจ้าอยากทำอะไรก็ทำไป แต่หากสะเทือนถึงแผลจนเลือดออกข้าจะไม่ทำแผลให้เจ้าใหม่เพราะถือว่าเจ้าทำอะไรเกินตัว ไม่เจียมสังขารตัวเอง" องค์ชายหนุ่มพูดทั้งที่ยังหันหลังให้ เขาร่ายยาวอย่างที่ไม่ค่อยได้พูดนัก ปกติเขาเป็นคนใจเย็นและมีเมตตา เกิดมายังไม่เคยว่าร้ายหรือยืนเถียงกับใครเช่นนี้มาก่อน ชายผู้นี้ทำให้คนนิ่งเงียบอย่างเขาแทบหมดความอดทนได้นับว่าไม่ธรรมดาจริงๆ จ้าวเฟยอวี่ก้าวเดินจะออกจากห้องให้พ้นสถานการณ์กลืนไม่เข้าคายไม่ออกตรงหน้า ทว่าเสียงสั่นพร่ากลับเรียกเขาเอาไว้ "อ่า...อืมมม...จะไปแล้วหรือ" "....." "เช่นนั้นอย่าลืม อึก...ปิดประตู...ให้ข้าด้วย อ่า..." "คนหน้าไม่อาย!!!" ปังงงงงงงงงงงงงงง องค์ชายหนุ่มปิดประตูเสียงดังตามอารมณ์โมโหที่พวยพุ่ง ในขณะที่ คนหน้าไม่อาย ที่นอนอยู่บนเตียงกำลังหัวเราะชอบใจที่ได้แกล้งคนขี้อายให้หน้าแดง ในหน้าละมุนที่เปลี่ยนเป็นสีแดงระเรื่อนั้นช่างน่ามองและเพลินตาอย่างน่าประหลาด ดูน่ารักเสียจนเขาอยากพาตัวกลับไปที่บ้านด้วย... ---------------------------------------------- ไฉ่หง ขอฝากผลงานการเขียน นิยายชายรักชายเรื่องแรก ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจทุกๆ คนด้วยนะคะ ช่วยเอ็นดู ท่านอ๋อง กับ องค์ชายบรรณาการ ของไรต์หน่อยน้าา 'เชลยบรรณาการของท่านอ๋องอำมหิต' เป็นนิยายวายจีนโบราณเรื่องแรกที่ไรต์ได้ลองแต่ง เป็นเรื่องราวความรักของชินอ๋องผู้โหดเหี้ยมกับทุกคนบนโลกแต่อ่อนโยนกับองค์ชายบรรณาการยอดดวงใจพระองค์เดียว ท่านอ๋องไปออกรบเอง กำชัยชนะกลับมาเอง และจัดการเผด็จองค์ชายเชลยด้วยพระองค์เอง...ศึกบนเตียง เร่าร้อนจนองค์ชายเองก็ทรงติดใจ เอ้ยยย ยอมใจ เอ้ยยย จำใจ เอ้ยยย ถูกแล้ววว นั่นแหละ! *****เล่มนี้เป็นภาคขยาย เป็นปฐมบทเริ่มแรกเล่าถึงว่าพระเอกกับนายเอกเริ่มต้นพบกันได้อย่างไรนะคะ หากใครอ่านแล้วถูกใจ สนใจอ่านต่อ สามารถติดตามได้ที่นิยายเล่มเต็มได้เลยน้าาา รับประกันความฟินแซ่บซี้ดขยี้ใจแน่นอนค่าาาาา***** หวังว่าทุกคนจะสนุกและมีความสุขไปกับจินตนาการที่ไฉ่หงได้ถ่ายทอดออกมาผ่านตัวอักษรและเรื่องราวของพวกเขาเหล่านี้นะคะ ทั้งเนื้อเรื่อง บุคคล และสถานที่ ล้วนสร้างขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียน ไม่ได้อิงประวัติศาสตร์ในยุคใดเป็นพิเศษ มีประเทศจีนและวัฒนธรรมจีนเป็นแรงบันดาลใจ ไฉ่หงใช้เวลาว่างจากงานประจำและการเลี้ยงลูกมาสร้างสรรค์ผลงานอย่างมุ่งมั่นตั้งใจ ขอให้ทุกคนช่วยเป็นกำลังใจให้ นักเขียนแม่ลูกอ่อน คนนี้ด้วยนะคะ ถ้าพร้อมแล้ว...เราไปอ่านนิยายเรื่องนี้ไปพร้อมๆ กันเลยค่ะ!