หัวใจที่เคยเย็นชา

คำโปรย เพทาย พงศ์วรินทร์ อายุ 21 ปี นักศึกษาคณะวิศวกรรมศาสตร์ ปี 3 นิสัย : เงียบ นิ่ง เย็นชา เขาไม่เชื่อเรื่องความรัก เพราะไม่คิดว่าความรักมีอยู่จริง (ที่บ้านรวยมาก พ่อเป็นนักธุรกิจที่มีชื่อเสียงแต่ไม่ถูกกับพ่อ เล่นดนตรีกลางคืนที่ผับของรุ่นพี่เพื่อหาเงินใช้เอง และส่งตัวเองเรียนเพราะไม่อยากใช้เงินของพ่อ) เพลงรัก พนิตตา อายุ 20 ปี นักศึกษาคณะบริหาร สาขาบัญชี ปี 2 สวย น่ารัก สดใส ร่าเริง สำหรับเธอแล้วความรักคือสิ่งสวยงาม ตัวอย่าง “พี่เพทายจะออกไปเดินเล่นเหรอคะ?” “เปล่า” “แล้ว?” “ฉันจะไปส่งเธอที่บ้าน” คำตอบของเขาทำให้เพลงรักยิ้มกว้าง มองเขาด้วยสายตาทอประกายบางอย่าง ก่อนส่ายหน้าเบาๆเป็นเชิงปฏิเสธ “ไปส่งเพลงทำไมคะ บ้านเพลงอยู่ใกล้แค่นี้เอง เพลงกลับเองได้ค่ะ พี่เพทายไม่ต้องไปส่งเพลงหรอก” “ไปเถอะ” เพลงรักบึนปากเมื่ออีกฝ่ายไม่ฟังคำห้ามปรามของเธอ ก่อนถอนหายใจออกมาเบาๆ เมื่อเขาอยากเดินไปส่งก็แล้วแต่เขา เธอจะไปห้ามอะไรเขาได้ เพลงรักชำเลืองมองเพทายที่เดินอยู่ข้างกัน ไม่รู้ว่าทำไมเธอถึงอยากให้บ้านของตัวเองอยู่ไกลออกไปอีกสักนิด “พี่เพทายคะ” “หือ?” “พี่เพทายยังมีย่าพลอยกับเพลงนะคะ เพลงอยากให้พี่เพทายรู้เอาไว้ว่าพี่เพทายไม่ได้โดดเดี่ยวคนเดียว พี่เพทายยังมีพวกเรา พวกเราจะอยู่เคียงข้างพี่เพทายไม่หายไปไหน” หลังจากที่เพลงรักพูดจบบรรยากาศรอบกายก็ปรกคลุมไปด้วยความเงียบ มันเงียบจนได้ยินเสียหายใจของตัวเอง จนกระทั่งเดินเกือบจะถึงประตูหน้าบ้านเพลงรักจึงได้ยินเสียงเพทายเรียกชื่อเธอ “เพลง” “คะ?” เพลงรักขานรับ ก่อนเบือนหน้าไปมอง แต่ทว่ายังไม่ทันที่เธอจะพูดอะไรต่อเพทายก็ดึงเธอเข้าไปกอดแนบอก ก่อนจะโน้มใบหน้าหล่อเหลาของตัวเองเข้ามาหาใบหน้าสวยหวานของเธอ บดจูบเธอด้วยความเร่าร้อน “อืมมม...” เพลงรักรู้สึกตกใจในคราแรก ทว่าไม่นานก็ขยับริมฝีปากเพื่อจูบตอบอีกฝ่าย จากตอนแรกที่เพทายเป็นฝ่ายจูบเธอฝ่ายเดียว ผ่านมาไม่ถึงสองนาทีก็กลายเป็นว่าเราสองจูบแลกลิ้นกันอย่างดูดดื่ม ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปนานแค่ไหนรู้ตัวอีกทีก็ตอนที่ตัวเองเกือบจะหายใจไม่ทันจนเพทายต้องปล่อยให้เธอเป็นอิสระ ความรู้สึกมึนๆชาๆบริเวณริมฝีปากทำให้ใบหน้าสวยของเพลงรักแดงซ่านยิ่งกว่าเดิม “เอ่อ... เพลงเข้าบ้านก่อนนะคะ” “ฝันดี” “... ฝันดีเช่นกันค่ะ”