MY SWEET HUBBY คุณสามีที่ไม่ได้รัก
อัญชลีปรายตามองอาหารตรงหน้าอย่างฝืนใจ แม้จะไม่ได้สืบเชื้อสายมาจากตระกูลผู้ดีอย่างภากร ทว่าอัญชลีก็มีสมบัติผู้ดีติดตัวอย่างความเกรงใจมาบ้าง คนตัวขาวจึงได้กลายร่างหุ่นยนต์ที่มีเขาคอยป้อนคำสั่งให้เธอทำนั่นทำนี่โดยไม่อิดออด แม้สันกรามเรียวจะเคี้ยวข้าวคล้ายจะคายจนขัดใจชายหนุ่มไปบ้าง แต่ก็พอเข้าใจดีว่าเหตุการณ์ที่คนตัวเล็กพึ่งผ่านมานั้นหนักเอาการ หลายวันที่ผ่านมาก็แอบแวะเวียนมาเยี่ยมดูอาการบ่อยๆ แต่ถึงกระนั้นก็ไม่เห็นเงาของร่างเล็กย่างก้าวออกมาจากห้องนอนเลยสักนิด ทำเอาภากรแทบอดห่วงไม่ได้ ซึ่งปกติก็ห่วงมากอยู่แล้ว.. ยิ่งนึกถึงเหตุการณ์วันนั้น ที่นภายื่นทางเลือกให้อัญชลี หากไม่ใช่ผู้บังเกิดเกล้าละก็..เขาคงพุ่งตัวเข้าไปกระชากคอเสื้อแล้วสบถคำหยาบใส่ไม่ยั้ง แม้จะรู้ซึ้งถึงนิสัยใจคอของผู้เป็นมารดาดี ทว่าจนถึงตอนนี้ชายหนุ่มก็ยังไม่อยากเชื่อในสิ่งที่ผู้เป็นแม่ได้ลั่นวาจาออกไป ภาคิณอาจจะตายไปแล้ว แต่อย่างไรก็ตามอัญชลีก็ยังได้ขึ้นชื่อว่าเป็นสะใภ้ของตระกูล 'อินทรภักดี' ตามเดิม นอกจากสินสมรสจะถูกถลุงไปเยอะแล้ว ยังตอกย้ำคนสวยของเขาโดยการให้เธอหาสามีใหม่อีก คุณแม่..ใจร้ายเกินไปแล้ว! นี่อาจจะเป็นความซวยของการก้าวขาเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของตระกูลที่ขึ้นชื่อความมั่งคั่งระดับแถวหน้าของประเทศ แม้จะมีเงินทองล้นฟ้าแต่กลับหาความสุขไม่ได้ คิดแล้วก็เจ็บใจนัก ไม่น่ายอมหลีกทางให้น้องชายตัวเองได้เสวยสุขกับยอดดวงใจเลย คนตัวสูงรู้ดีอยู่แก่ใจว่า อัญชลีแอบรักภาคิณมานานแค่ไหน และเขาก็ต้องจำใจยอมหลบทางให้ทั้งสองคนปลูกต้นรัก สำหรับเขาแล้ว ตัวเองเจ็บมันเรื่องเล็ก แต่คนรักเจ็บน่ะมันเรื่องใหญ่! เหตุผลส่วนหนึ่งที่ทำให้ภากรยอมถอยนั้นก็เพราะว่า ถ้าเทียบกันแล้ว หากอัญชลีอยู่กับภาคิณคงจะทำให้เธอมีความสุขมากกว่า เขาเป็นคนที่พูดคุยสนุกสนาน แถมยังขี้เล่น มีเรื่องมาทำให้อัญชลียิ้มได้เสมอ ต่างจากภากรที่ค่อนข้างอมทุกข์ เคร่งขรึม พูดน้อย ไม่มีอารมณ์ขันเอาเสียเลย "อิ่มแล้วหรอ?" "ค่ะ" หญิงสาวตอบเสียงเบาพร้อมดันจานที่อยู่ตรงหน้าออกห่าง "กินไปนิดเดียวเองนะ" "อัญไม่ค่อยหิว" "แล้วจะมีแรงไปทำเอกสารได้ยังไง?" เขาถามออกไปด้วยน้ำเสียงที่ขุ่นเคืองเล็กน้อย พอนึกได้ว่าตัวเองกำลังใช้อารมณ์บังคับคนตรงหน้ามากเกินไป ชายหนุ่มจึงพยายามปรับสีหน้าให้ดูเป็นมิตรขึ้น "พี่ว่า.." "เรื่องนั้นอัญยังไม่คิดค่ะ อยากปล่อยเวลาให้ผ่านไปก่อน" แม้จะรู้สึกอึดอัดที่ต้องมานั่งร่วมโต๊ะทานข้าวกับพี่ของสามีสุดเฮงซวย แต่อัญชลีก็ยังอยากรักษาน้ำใจที่ภากรทำดีกับเธอมาตลอด "ก็รีบทำให้เสร็จ จะได้มีเวลาคิดถึงอนาคต" "..." "..." ภากรเงียบไปครู่หนึ่งเหมือนจะคิดได้ว่าตัวเองเผลอพูดอะไรแทงใจดำคนตรงหน้าไป พอคิดได้แบบนั้นแล้วจึงวางช้อนลงแล้วพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง "ถ้าอัญกลัวว่าจะเป็นขี้ปากชาวบ้าน" "..." "แต่งงานกับพี่ก็ได้นะ"