สามีคนนี้จะร้าย ทนไม่ไหวก็หย่าสิครับ

ร่างสูงของปัฐกรก้าวฉับ ๆ เข้าบ้านมาด้วยใบหน้าบูดบึ้ง ทั้งร่างแผ่รังสีอำมหิตออกมาจนเหล่าแม่บ้านที่ได้พบต้องเสียวสันหลังวาบไปตาม ๆ กัน แต่ไหนแต่ไรมานายน้อยคนนี้อย่าให้ได้มีเรื่องขัดใจเชียว อารมณ์ร้ายได้แม่ คือคำจำกัดความที่นายใหญ่ผู้เป็นบิดาของชายหนุ่มได้เคยกล่าวเอาไว้ “นิลคนางค์อยู่ไหน?” น้ำเสียงเยียบเย็นเอ่ยถามมาแต่ไกล “คุณนายน้อยอยู่ในครัวค่ะ” แม่บ้านเอ่ยตอบด้วยท่าทางหวาดหวั่น ไม่กล้าแม้แต่จะเงยหน้าขึ้นมอง ต่างรีบเดินหลบทางให้แก่ร่างสูงกันเป็นพัลวัน ทันทีที่ได้ยินเช่นนั้นขายาว ๆ ก็ก้าวตรงเข้าครัวไปทันที รวดเร็วราวกับลมพายุหอบหนึ่ง “อ้าว...คุณปัฐ กลับมาแล้วหรือคะ นางกำลังจะยกอาหารออกไปตั้งโต๊ะพอดีเลยค่ะ...ว้าย!!” โครม!! หม้อต้มข่าไก่ที่เพิ่งจะอุ่นเสร็จและถูกยกออกจากเตาหมาด ๆ ถูกมือหนาปัดจนร่วงหล่นลงพื้น น้ำในหม้อหกรดลงบนร่างบางของนิลคนางค์ตั้งแต่คอลงไปจนถึงกลางอก หญิงสาวกรีดร้องรีบหยิบขวดน้ำมาเทราดรดลงบนร่างของตนเองอย่างลนลาน ช่วยให้ความร้อนบรรเทาเบาบางลงไปได้บ้าง “คุณนายน้อย เอาน้ำมาอีกเร็ว!!” แม่บ้านอุทานด้วยความตกใจ ร่างบางนั้นยังมีควันกรุ่นอยู่เลย ไม่รู้ว่าบริเวณที่ถูกราดรดพุพองไปถึงไหนแล้ว “ไม่ต้อง!!” ปัฐกรกลับตวาดใส่คนที่นำน้ำมาให้จนอีกฝ่ายสะดุ้งโหยง ใบหน้าซีดเผือดลงไปทันตา “คุณปัฐ นี่มันเรื่องอะไรกันคะ?” นิลคนางค์เอ่ยถามทั้งน้ำตา บริเวณเนินอกและลำคอรู้สึกปวดแสบปวดร้อนเป็นอย่างมาก “เรื่องอะไรงั้นเหรอ รู้ดีอยู่แก่ใจยังจะมาตีหน้าซื่ออีก วันนี้คุณไปไหน ไปทำเรื่องชั่วอะไรมาล่ะ?” “วันนี้นางไปซื้อของใช้กับคุณจีรนันท์มาค่ะ...แล้วก็...” “ตอแหล” ปัฐกรตวาดกลับก่อนที่อีกฝ่ายจะทันได้พูดจบ เล่นเอาหญิงสาวสะดุ้งหน้าซีดเผือด “คุณไปซื้อของใช้อะไรที่ร้านอาหารของตะวันงั้นเหรอ?” เขาเดินเข้าไปใกล้พลางเค้นเสียงถามอย่างเดือดดาล นิลคนางค์ส่ายหน้าน้อย ๆ “เปล่าค่ะ นางไปซื้อของใช้ก่อน แล้วก็เลยไปซื้อกับข้าวมาฝากคุณ อึก...” เธอยังพูดไม่ทันจบฝ่ามือใหญ่ของเขาก็คว้าหมับเข้าที่ลำคอเล็กแล้วบีบเอาไว้แน่น นิลคนางค์ดิ้นอึกอักดวงตาเบิกโพลง ใบหน้าเริ่มแดงก่ำเพราะสูดหายใจเอาอากาศเข้าปอดได้อย่างยากเย็น “ผมดูหน้าโง่มากเลยเหรอคุณนิลคนางค์” ชายหนุ่มแค่นเสียงถาม แต่ทว่านิลคนางค์ไม่อาจตอบอะไรได้อีก ได้แต่จิกเล็บลงบนข้อมือใหญ่ของเขาเอาไว้แน่น รู้สึกราวกับตัวเองกำลังจะขาดอากาศตายในไม่ช้านี้แล้ว “จำเอาไว้ให้ดี อย่ามาแตะต้องผู้หญิงของผมอีกเป็นอันขาด ไม่อย่างนั้นคุณจะไม่ได้อะไรจากการแต่งงานครั้งนี้เลยแม้แต่อย่างเดียว นอกจากใบหย่า” เขาพูดจบก็ผลักร่างบางของเธอโครมลงบนพื้นเต็มแรง แรงจนน่ากลัวว่าจะมีกระดูกส่วนไหนแตกหักไปหรือเปล่า “แต่คุณเพียงตะวันไม่ใช่ผู้หญิงของคุณอีกแล้วนะคะ เธอแต่งงานไปแล้ว นางต่างหากที่เป็นภรรยาของคุณ” นิลคนางค์ที่เป็นอิสระแล้วก็เอ่ยตัดพ้อทั้งเสียงสะอื้น สองมือเล็กกุมลำคอของตนเอาไว้แน่น ราวกับกลัวว่าเขาจะเข้ามาคว้ามันเอาไว้ได้อีก “คุณมันเป็นแค่ผู้หญิงที่แม่ผมยัดเยียดให้มาต่างหาก อย่าฝันว่าผมจะยกย่องคนอำมหิตอย่างคุณให้เป็นเมีย” เขาว่าสวนกลับพลางยกยิ้มหยัน “ตะวันไม่เคยเป็นอดีตสำหรับผม เธอจะเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ผมรัก และถ้าไอ้อีคนไหนมันกล้ามาแตะเธออีกละก็ ผมจะทำให้มันเจ็บยิ่งกว่าเป็นร้อยเท่าพันเท่า ถ้าคุณยังรักชีวิตที่น่าสมเพชของคุณอยู่ก็อย่าเข้าใกล้ตะวันของผมอีก จำใส่หัวเอาไว้ด้วย” ร่างสูงของเขาเดินจากไปนานแล้ว แต่ร่างบางของนิลคนางค์ยังคงนั่งสะอื้นอยู่ตรงนั้นด้วยความเจ็บปวดระคนงุนงงสับสน ...ต้องมาเจ็บทั้งตัวทั้งใจ โดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองทำผิดอะไร เธอก็แค่อยากอยู่กับคนที่รัก ทำไมมันยากเย็นถึงเพียงนี้... ในใจพลันคิดถึงอ้อมกอดอุ่นของมารดาจนต้องยกสองแขนขึ้นมาโอบกอดตัวเองเอาไว้แน่น ...หรือที่นี่จะไม่ใช่ที่ของเธอจริง ๆ...