หมดใจจะรัก..

“พี่ภาคขาเบลอยากกินน้ำส้มคั้นจังเลยค่ะ” ภาคภูมิก้มหน้ามองดูบลารณีนิ่ง เขาไม่เคยคั้นน้ำส้มเองสักครั้ง เขาทำไม่เป็นอยากให้บลารณีกับลูกได้ดื่มน้ำส้มเย็นๆชื่นใจเผื่อว่าอาการแพ้ท้องจะทุเลาลงไปบ้าง “เอ่อ...เดี๋ยวพี่ขับรถออกไปหามาให้นะครับน้องเบล” บลารณีหน้างอทันทีที่ได้ยิน “พี่ภาคก็วานให้พี่ฉัตรไปคั้นให้เบลสิคะ พี่อยากดื่มเลยเดี๋ยวนี้” บลารณีเริ่มเอาแต่ใจไม่ค่อยจะมีเหตุผล ภาคภูมิเองก็รู้สึกถึงความอึดอัดลำบากใจ เขาจะไปกล้าใช้ให้ฉัตรรดามาทำให้ได้ยังไง แค่ลำพังที่เป็นอยู่นี่ก็เกินทนแล้วนะ “นะคะพี่ภาคไปพูดกับพี่ฉัตรให้เบลที ลูกอยากกินจะแย่อยู่แล้วนะคะ” ภาคภูมิหน้าเสียแต่จำใจที่จะต้องลุกขึ้นเดินไปหาฉัตรรดาที่ห้องของน้องแพรว ก๊อก ก๊อก ก่อนค่อยๆแง้มประตูเข้าห้องไป “เอ่อ..ฉัตร” ทั้งฉัตรรดาและน้องแพรวที่กำลังนั่งทำการบ้านเงยหน้าขึ้นมองภาคภูมิ “ช่วยคั้นน้ำส้มให้น้องเบลสักแก้วได้ไหม” ฉัตรรดานั่งอึ้งไปไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่าภาคภูมิจะกล้าเอ่ยปากให้เธอทำเรื่องแบบนี้ให้กับคนที่ได้ชื่อว่าเมียน้อยของเธอ “คงไม่ได้หรอกค่ะ แค่นี้ชั้นก็คิดว่ามันมากจนเกินไปแล้ว อย่าให้ถึงขนาดต้องใช้ให้ชั้นคอยเป็นคนรับใช้ของบลารณีเลยนะคะคุณภาค” คำเรียกที่เปลี่ยนไป ท่าทีที่แข็งกระด้างขึ้น ทำให้ภาคภูมิไม่กล้าที่จะตอแยกับฉัตรรดามากนัก เขาถอนหายใจก่อนหมุนตัวกลับออกไปนอกห้อง ทันทีที่เห็นภาคภูมิเดินกลับเข้ามา “ว่าไงคะพี่ภาคพี่ฉัตรทำให้เลยรึเปล่าคะ” ภาคภูมิส่ายหน้าเบาๆ “เดี๋ยวพี่จะออกไปหามาให้รอหน่อยแล้วกัน” บลารณีที่ไม่ได้ดั่งใจก็เริ่มออกอาการ “ก็แค่คั้นน้ำส้มแก้วเดียวมันจะอะไรกันนักกันหนา ไม่คิดจะมีน้ำใจให้คนท้องบ้างเชียวหรา ใจดำเป็นอีกา”