ชา โรงน้ำชานี้ช่างหวานละมุน

เฟยเถียนออกตามหาชาไปทั่วดินแดนเพื่อนำกลับมาถวายแด่ฮ่องเต้ แต่การเดินทางครั้งนี้กลับได้เมียกลับไปแทน --------------------------------------- เสียงฝีเท้าดังมาจากในครัว อู่เฉวียนเลิกม่านยกถาดน้ำชาออกมา แสงตะวันสีทองซึ่งส่องมาทางหน้าต่าง ย้อมอาภรณ์ขาวเปล่งประกายทอง สะกดสายตาขุนนางหนุ่มจนมิอาจกะพริบ ถาดน้ำชาวางลงบนโต๊ะอย่างแผ่วเบา พร้อมดวงตาที่งามซึ้งดุจดวงดาราจับจ้องมายังบุรุษเบื้องหน้า รอยยิ้มงามปานบุปผาเผยออก “คุณชาย ชานี้มีชื่อว่าอู่หลง เชิญดื่มแก้กระหาย” ขุนนางหนุ่มพยักหน้าอย่างลืมตัว เขาเอื้อมมือไปที่กาน้ำชา ทว่าอู่เฉวียนกลับคว้าไปเสียก่อน “ท่านคือลูกค้าคนสุดท้ายของวันนี้ ให้ข้าได้ดูแลท่านเถิด” เขารินน้ำชาลงถ้วยอย่างช้า ๆ ด้วยกิริยาอ่อนละมุน นิ้วเรียวงามดุจดอกกล้วยไม้ มือขาวผ่องดั่งผ้าขาวซึ่งราวกับไม่เคยแปดเปื้อนเศษธุลี สะกดขุนนางหนุ่มให้หลงใหลจนโงหัวไม่ขึ้นแล้ว