บุปผาอุ่นเตียงของท่านอ๋อง 大王爷的哑福晋

จูลี่อินพูดไม่ได้หนึ่งปีแล้ว ส่วนสาเหตุนั้นลืมสิ้น พยายามนึกถึงก็เจ็บปวดร้าวเจียนจะตาย โชคชะตานำพาติดตามเป็นสตรีอุ่นเตียงจวิ้นอ๋อง เขาคือคนที่นางมีใจให้ ส่วนในสายตาเขานางเป็นแค่เพียงนางบำเรอ ******************************** จวิ้นอ๋องจับคางให้เงยหน้ามองเขา นิ้วโป้งค่อย ๆ ลูบไล้ริมฝีปากแดง ดวงตาคมกริบแฝงความเจ้าเล่ห์หลายส่วน จูลี่อินมองตอบคนโตตัวแววตาระริก ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นสีแดง “หึ” จวิ้นอ๋องหัวเราะในลำคอ เสียงนี้ทำให้จูลี่อินเลิกคิ้วมองเขาอย่างไม่เข้าใจนัก ใบหน้าเชื้อพระวงศ์หนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นคล้ายยิ้มคล้ายไม่ยิ้ม “ห้ามรักข้า เพราะข้าไม่มีวันรักเจ้า”