ปรารถนาสารเลว

“พี่จะไม่พูดอะไรหน่อยเหรอคะ นี่ลูกของเรานะคะ” “หึ…” สุดท้ายแล้วเขาก็สามารถดึงมือของเธอออกได้ แล้วใช้มือหนาจับที่ไหล่ทั้งสองข้างของเธอ “ลูกเรา? เธอพูดผิดหรือเปล่า ฉันอนุญาตให้เธอท้องลูกของฉันได้ตั้งแต่ตอนไหน ในสัญญามีสักข้อหรือเปล่า รู้ใช่ไหมว่าต้องทำยังไง?” สายตาดุดันไม่เหลือความอ่อนโยนในวันวานที่เขามีต่อเธอ “พี่หมายความว่ายังไงคะ เขาคือลูกของพี่นะคะ พี่ก็รู้ว่าเด็กในท้องคือลูกของเราทำไมพี่ถึงพูดแบบนี้” ไข่มุกร่ำไห้ไม่คิดว่าจะได้ยินคำพูดที่เจ็บปวดเช่นนี้ “ไสหัวไปซะ!! อย่ามาให้ฉันเห็นหน้าอีก!! ส่วนลูกในท้องจะทำอะไรก็รีบทำ มารหัวขน” เขาพูดทิ้งท้ายเอาไว้เพียงเท่านั้นแล้วเดินจากไป ไข่มุกทรุดตัวนั่งร้องไห้ คำพูดสุดท้ายเหมือนมีดที่กรีดลงมากลางหัวใจ เธอรักเขารักจนสุดหัวใจเขาก็เคยบอกว่าอยากมีเธออยู่ในชีวิต แต่ทำไมวันนี้ถึงได้กลับคำพูดของวันนั้น