น้องคีย์ของคุณกระต่าย

นิ้วเรียวยาวช้อนปลายคางของคีย์ ที่ก้มหน้าอยู่ให้เงยหน้าขึ้นมองกันและกัน ดวงตากลมโตจ้องมองเขาตาแป๋ว นั่งอยู่บนเตียงนั้นมันมันยิ่งทำให้แก่นกายภายใต้ผ้าขนหนูนั้น แข็งขืน และปวดไปอีกเป็นเท่าตัว “นั่งรอเจ้าของเหรอครับ” เสียงทุ้มก้มลงกระซิบข้างใบหู “อื้อ” เสียงหวานครางออกมา เมื่อโดนเรียวลิ้นร้อนแลบเลียใบหู “ว่าไงครับ…นั่งรอใครเหรอเจ้าแมวน้อย” ริมฝีปากขบเม้มลงบนติ่งหู เป่าลมร้อนเข้าในรูหูก่อนถอนใบหน้าออก จ้องมองคนที่โดนเรียกว่าแมว คีย์ในตอนนี้สำหรับหมอกไม่ใช่แมวน้อยอย่างที่เขาถามอีกคนเลยสักนิด แต่เป็นแมวยั่วสวาทเสียมากกว่า “แล้วคิดว่านั่งรอใครหละ” ตากลมแป๋วจ้องมองเขา ริมฝีบางบางยกยิ้มมุมปาก “อืม…งั้นตอนนี้อยู่ห้องพี่ก็แสดงว่าพี่เป็นเจ้าของงั้นซิ” “…” “แต่รู้อะไรไหม…แมวพี่หนะมันชอบเลีย”