‘เว่ยกั๋วกง’ ผู้ขึ้นชื่อเรื่องความเย็นชาดุจหิมะฤดูหนาว ในราชสำนักมีผู้ใดบ้างไม่หวั่นเกรงการลงทัณฑ์อันไร้ข้อยกเว้นของเขา ผู้คนต่างขนานนามว่า ‘บุรุษไร้หัวใจ’

อากาศปลายฤดูหนาวยังคงหนาวจัด แต่ที่แย่ไปกว่านั้นคือฝนหลงฤดูกำลังซ้ำเติมเพิ่มความเย็นยะเยือกเท่าทวี

เขา..ไม่เคยคิดว่าจะตกหลุมที่ตัวเองขุด

เขาไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาวสักครั้ง

เธอไม่เคยคิดว่าจะได้พี่ชายเพื่อนมาเป็นสามี

เธอ..แค่อยากได้เขาเล่น ๆ เขา...ไม่ยอมเป็นของเล่นของใคร

เธอคือรักแรกและรักเดียวของเขา

เรื่องของความแค้น ความรัก และแรงปรารถนา

ด้วยเหตุนี้เอง ทำให้พระเจ้าหงสาวดีทรงกริ้วมาก

ย้อนเรื่องราวความรักไปกับ ธรรศ สุบรรณธรรม

ความรักของเขา...เยียวยาบาดแผลในใจเธอได้

ถ้าพรหมลิขิตมีจริง...เราก็ถูกกำหนดไว้แล้ว

จากผู้ล่า กลายเป็นเหยื่อ

อสูรปักษา นามข้าคือ ‘ราพน์’ // หาได้เป็นแค่เพียงเรื่องเล่าขาน สระที่ท่านเอ่ยนั้นมีอยู่ เพียงแต่ต้องหาให้เจอ