“ไหนมึงว่าเอาไม่ลง แค่เอ็นดูเป็นน้อง นี่ไม่เรียกกลืนลงท้องไปหมดแล้วหรอวะ”

เธอก็แค่เด็กสาวโลกสวยที่คิดไปเองว่าหลงรักเขานักหนา จนถึงกับต้องวางแผน สร้างเรื่องจนเขาต้องจำใจรับหล่อนมาเป็นเมีย ทั้งที่ใจไม่เคยคิดอยากได้เธอซักนิด

เจ็บแล้วจำคือคน เจ็บแล้วทนก็คือเธอนี่แหละ!รู้ทั้งรู้ว่ายังไงเขาก็ไม่คิดจะจริงจังด้วย พอเบื่อๆหน่อยก็ลากมาหยอกเล่นให้หายอยาก แต่จะให้คว้าไปเป็นตัวจริง เขาก็บอกชัดแล้วนี่ว่าไม่เอา!

เขาบอกตลอดว่าไม่ชอบมีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับคนใกล้ตัว เพราะสำหรับเขามันทำให้วางตัวลำบากแต่สำหรับเธอมันทำให้ยากตอนตัดใจ

“แต่ฉันเตือนไว้ก่อนนะ ฉันเป็นคนขี้หวงของ ของทุกอย่างที่เป็นของฉันมันต้องเป็นของฉันคนเดียว ถ้าเธอแน่ใจว่าไม่มีทางรักฉันก็ไม่เป็นไรฉันไม่ว่า แต่เธอต้องรู้ไว้ว่าตัวเองไม่มีสิทธิไปรักคนอื่นได้เหมือนกัน"

“ไปดูดาวที่ห้องฉันมั้ย” คืนนั้นแค่ประโยคนี้ประโยคเดียว หล่อนก็ยอมเดินตามเขาออกมาอย่างว่าง่าย ใครจะรู้ว่าสุดท้าย ชายผู้เป็นเจ้าของรอยสักรูปพระจันทร์เสี้ยวที่ไหล่ข้างขวาจะเป็นคนเดียวกับคนที่หทัยชนกต้อง

ถ้าไม่รักก็อย่ามาอ่อย ฉันไม่ได้พร้อมจะเสียใจได้บ่อยๆหรอกนะ…

จะหวังอะไรกับคนอย่างเขา หวังให้เขาเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร สู้หล่อนยอมหักใจซะตั้งแต่วันนี้คงง่ายกว่า วันที่ยังไม่ได้ถลำลึก วันที่ยังเหลือศักดิ์ศรี วันที่ยังหายใจเองได้โดยไม่จำเป็นต้องมีเขา…

จมูกโด่งอย่างคนดื้อรั้นและถือตัวเองเป็นใหญ่ไล่ถูไถลงมาจนถึงหน้าท้องแบนราบ จูบหนักๆหนึ่งทีอย่างแอบมีความหวัง ในใจนึกขอให้ลูกมาเกิดเป็นโซ่ทองคล้องใจพ่อกับแม่อย่าให้ต้องห่างกันอีกเลย