“ใครให้สิทธิ์มึง” ไม่ทันเริ่มจีบสักหน่อยแค่กำลังทำหน้าที่เทคแคร์เฉย ๆ จุดธูปตั้งหลายดอกเป็นกอบเป็นกำ กรรมจะไม่ให้เธอเป็นแฟนจริงเหรอ ไปต่อคิว! ผมบอกไอ้เพื่อนหน้าหล่อรวยขับรถจนสาวเหลียว

ความตายไม่น่ากลัวสักนิด เมื่อชีวิตถึงจุดจบ แต่หากมันยังไม่ถึงครานั้น การมีชีวิตดำรงอยู่กลับเป็นสิ่งที่เริ่มน่ากลัวในชีวิตของ โจซอป จะมีใครที่ไหนอยากเป็นยมทูตเหมือนเขาคนนี้บ้างล่ะ

“ถ้าไปแปลว่าตัดใจไม่ขาด100%” “งั้นตอนนี้เดย์คงทำได้5%แล้วสิ” “ไม่เห็นร้องไห้คงน่าจะ99%”

ชาตินี้ทำใจแล้วคงได้เป็นแค่เพื่อนบ้าน ดูหน้าเธอดิไม่มีอะไรที่เดาได้สักอย่าง หน้าขาวแก้มแดงขวยเขินไม่เคยเห็น คงมีแค่พระอาทิตย์ที่ทำให้แก้มเธอแดงผิวแก้มเห่อสีด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์

ช่วงเวลาที่เจอกันอาจไม่ดีนักแต่สักพักความสัมพันธ์ที่ดีกว่าเพื่อนก็เริ่มต้น “เพื่อนเลเวลหนึ่ง”

“ถ้าอยากสนิทจนแกล้งได้ต้องทำยังไงเหรอ” “คะ เรากะก็ไม่รู้เหมือนกัน” เอ่ยตะกุกตะกักปากสั่น ๆ “ถ้ายังไม่รู้งั้นฝากเก็บเอาไปคิดให้หน่อยนะ เดี๋ยววันหลังจะมาถามคำตอบ”

ตอนพิเศษของเรื่องOneDay วันหนึ่งของศตวรรษ

"ตายไปตกนรกอเวจีใต้พื้นพิภพนะ" "เพ้อเจ้อ ตายน่ะคือการหลับใหลชั่วนิจนิรันดร์ไม่แม้กระทั่งฝันต่างหาก แบบนั้นน่ะถึงเรียกความตาย นรกอเวจีที่ว่าคงเป็นที่ที่เราสูดอากาศเพื่อให้มีชีวิตต่อมากกว่า"

ผมอัศวินผู้แพ้พ่ายและถูกฆาตกรรม.....บนเตียงนอนของเธอ