ในโลกที่ไม่รู้จัก ดินแดนป่าเถื่อนที่ไม่มีกระทั่งเสาไฟฟ้า น้องก็ต้องปกป้อง บ้านก็ต้องหาทางกลับ กลัวแค่ไหนก็ต้องออกปราบอสูรร้าย คนเราเกิดหนเดียวตายหนเดียว แต่ถ้าใครจะตายหนที่สาม...จะยังเรียกว่าคนไหม?

"ทุกคนมีเวลาของตัวเองอันเหมาะสม บุญกรรมได้แต้มแต่งชะตาชีวิตของเหล่าสัตว์เอาไว้แล้ว และมัน ยังคงร้อยรัดพวกเราเอาไว้ จนเราแทบไม่อาจกระดิกกระเดี้ยให้เรื่องราวของตนเป็นไปดังใจหวังได้สักกระผีกเลยเชียว"

บางครั้ง เราก็อยากมีมุมที่เงียบสงบ เอาไว้ขีดๆเขียนๆ เรียงร้อยถ้อยคำ ประสานเป็นบทกลอนมั่ง

"ด้วยกายนี้ ใจนี้ ลูกขอฝากไว้ ในอุ้งหัตถ์ของแม่ ...ขอแม่โปรดคุ้มครอง"

The Hope