"ในวันข้างหน้า ท่านว่า...ชาวบ้านอย่างข้าจะเอื้อมมือคว้าท่านถึงหรือ" เป็นครั้งแรกที่อี้เวยได้ยินยาหยาพูดประโยคยาวเช่นนี้ "เจ้าไม่ต้องเอื้อมมือขึ้นไป เป็นข้าที่จะก้มมาหาเจ้าเอง"

ความเจ็บปวดเสียใจเป็นเรื่องธรรมดา ไม่มีใครสมหวังไปทุกเรื่อง... ไม่มีใครหลีกหนีพ้น... ที่สำคัญ...เราทำทุกอย่างในชีวิตเราเต็มที่ เต็มความสามารถรึยังเท่านั้นก็พอ

“นารัน เจ้าเป็นดวงดาวส่องทางตลอดไปนะ ข้าจะใช้แสงดาวของเจ้านำทางไปในที่ที่มีความสุข” น้ำเสียงนั้นอ่อนโยน นุ่มนวล สายตาที่ทอดมายังนารันหวานละมุน เมื่อนารันมองสบตา ใจวาบหวามหวิวไหวอย่างบอกไม่ถูก