“เราหย่ากันเถอะ” ประโยคบาดใจถูกพ่นออกจากปากของผู้ชายที่เธอรักสุดหัวใจ บางครั้งก็อยากรู้ว่าเธอทำอะไรผิด

“บอกตัวเองว่าอย่าหลงรักนายทุนคนนี้ล่ะ ไม่อย่างนั้นเธอจะเจ็บหนักกว่านี้”

“เตรียมตัวรับผลของการกระทำได้เลย ฉันรับรองว่าเธอจะเจ็บปวดสาสมกับที่หลอกใช้ฉัน “คุณต่างหากล่ะที่หลอกใช้ฉัน" เสียงหวานสั่นเครือ ใบหน้าสวยคลอไปด้วยหยาดน้ำตา

คนที่เขาไม่รัก ก็เป็นได้เพียงคนนอกสายตา อย่าริเข้ามาเดินในหัวใจ เพราะมันมีพื้นที่ไว้ให้สำหรับคนของใจ...ก็เท่านั้นเอง

ก็เธออยากมีเงินเยอะๆ ไม่ใช่หรือ

ความรักเป็นสิ่งสวยงามแต่ไม่ใช่กับคนอย่างเธอ

ลูกศัตรู นางบำเรอ หรือเมียน้อย...คือตำแหน่งที่เขายัดเยียดให้เธอ

วินาทีนั้นเขารู้แค่ว่าต้องหาใครสักคนมาแก้หน้า เขามั่นใจว่าเธอจะยอมรับสมอ้างเพราะเงินค่าจ้างที่ไม่ธรรมดา แต่ชายหนุ่มไม่รู้หรอกว่าเธอยอมรับปาก เพราะมีใจให้เจ้านายขี้แกล้ง!

เธอ... หลงรักเขาตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้เห็นหน้า แต่ตำแหน่งและฐานะที่เป็นอยู่ กลับผลักไสเธอให้ยิ่งไกลห่าง … ทั้งที่อยู่ใกล้กันแค่เพียงมือเอื้อม

กล้าดียังไงถึงได้ฟันเขาแล้วทิ้งไปอย่างหน้าตาเฉย ต่อให้พลิกผืนฟ้าเขาก็จะลากเธอให้กลับมารับผิดชอบให้จงได้

จำหน้าผัวคนแรกของเธอเอาไว้ให้ดี ว่ามันคนละคนกันกับที่เธอป่าวประกาศว่ารัก!

เมีย...เป็นแล้วเลิกไม่ได้

เศษเสี้ยวรักสำหรับเธอ... มันยังมากไป

“อากาศดีไหมล่ะ... ว่าแต่ไปสูดจากต้นอะไรมา... ใช่ต้นงิ้วหรือเปล่า”

“เธอจะขายเท่าไหร่” เขาพูดเนิบๆ เหมือนเธอเป็นของซื้อของขาย ไม่มีศักดิ์ศรีอะไรให้ต้องไยดีให้มากความ

เมื่อดวงใจของเขาถูกทำลาย กฎหมายทำอะไรฆาตกรไม่ได้ เขาก็ไม่จำเป็นต้องเคารพกฏหมายอีกต่อไป ชีวิตแลกด้วยชีวิตมันคงง่ายไปสำหรับซาตานไร้หัวใจอย่างเขาเธอต้องได้รับบทเรียนที่เจ็บปวดกว่านั้น

อย่าเที่ยวไปโพนทะนาบอกใครล่ะว่าเป็นเมียฉัน เพราะคนอย่างเธอเป็นได้มากสุด ก็แค่ผู้หญิงบำบัดความใคร่ ที่ฉันเหมาจ่ายเป็นเงิน!

พรากรัก...

“ผู้หญิงดีๆ ที่ไหนเขาทำตัวร่าน แรด อยากได้ผัวจนสั่นเหมือนเธอกันล่ะ!”

การกลับมาของเขาในครั้งนี้ ไม่ได้ต้องการความรัก หรือแย่งชิงเธอคืนมา... ผู้หญิงไร้ค่า หากแต่เขาต้องการแก้แค้นเพื่อสนองความเจ็บปวดเจียนตายที่เธอได้มอบให้ต่างหาก