หยางเฟยเยี่ยนับเป็นจอมทัพผู้มีใบหน้างดงามจนไม่มีสตรีใดเทียบ ทั้งยังเฉยชากับสตรีเพศจนมีข่าวลือว่าระหว่างเขาและจักรพรรดิมีความสัมพันธ์ที่ไม่อาจบอกกล่าวผู้คนได้

ถอยสักก้าว ทะเลดูกว้าง ท้องฟ้าสดใส แต่สำหรับนางเหตุใดการถอยถึงได้ทำให้อับจนหนทางถึงเพียงนี้ ความปรารถนา..สุดท้ายแล้วคำคำนี้มีความหมายว่าอย่างไรกันแน่ เพื่อรักเขาหรือทำให้หัวใจตัวเองต้องเจ็บปวด

ปลายกระบี่ตวัดผ่าน นำมาซึ่ง...ความพ่ายแพ้ โฉมสะคราญควรคู่บุรุษ...ผู้หล่อเหล่า ทว่า... หากคนผู้นั้นโฉดชั่วแล้วไซร้ ผู้ใดเล่าจักยอมมอบหัวใจให้แก่เขา

E-Book จบแล้ว | ต่อให้พระเอกจะหล่อเลิศน่าหลงใหลสักแค่ไหนแล้วอย่างไร ของชั้นเลิศของผู้อื่น อิจฉาไปก็เท่านั้น

<font size="3"><font color="#006600">หากให้นึกถึงคู่หมั้นในวัยเยาว์ สิ่งที่เซิ่งเสี่ยวซื่อจดจำได้มีเพียงความหวาดกลัวและการกระทำอันโหดร้ายของเขา เมื่อเขากลับมาพร้อมกับกำหนดวันวิวาห์ หนทางที่นางจะหนีพ้นจากเขาก็ดูเหมือนจะยิ่งริบหรี่ลงไปทุกที</font>

เมื่อดอกรักเลือกมีสัมพันธ์คืนเดียวกับชายแปลกหน้า เธอไม่เคยคาดหวังว่าเขาจะเป็นหนึ่งในเจ้านายที่เธอต้องมาเผชิญหน้าในเช้าวันต่อมายามที่ก้าวเข้ามาในบริษัท

เมื่อแม่บ้านคนสำคัญผู้ทำหน้าที่ให้เขาได้ทั้งกลางวันและยามค่ำคืน เกิดคิดอยากลาออกและไปจากเขา วรุตม์ได้แต่สงสัย หรือสถานะและเงินที่เขาให้ยังดีไม่พอจะฉุดรั้งเธอเอาไว้ได้อีก

ใช่ เธอมีเป้าหมาย มีแผนการ แต่สิ่งที่ต้องการนั้นไม่ใช่ความรับผิดชอบของผู้ชายคนไหน และเธอก็ไม่มีปัญญาหรือความตั้งใจจะไปรับผิดชอบอะไรใครด้วยเช่นกัน เมื่อได้สติและกลับมาเป็นตัวเองอีกครั้งสาธกาก็รู้สึกว่า

สิ่งที่เธอรู้สึกต่อเขาเป็นความรัก ความใคร่ หรือเป็นเพียงความหลงใหลใฝ่หาธรรมดาทั่วไป เธอก็ไม่อาจรู้ได้...เพียงแต่เมื่ออยู่ต่อหน้าเขาความรู้สึกไม่เป็นตัวเองก็คืบคลานเข้ามาควบคุมสตินึกคิดที่มีเหตุผลจนหมด

เพราะความ'พลาด'แบบไม่ได้ตั้งใจทำให้เธอและเขาโคจรมาพบกัน เพราะความ'เผลอ'แบบชั่วแล่นความสัมพันธ์ของทั้งคู่จึงได้เริ่มขึ้น แต่เธอและเขาจะทำอย่างไรเมื่อพบว่าเรื่องนี้เป็นมากยิ่งกว่าโลกกลมและพรหมลิขิต

ภายในสถานที่ซึ่งทุกคนกลายเป็นคนแปลกหน้า ความเป็นปฏิปักษ์ และสามีผู้รักใคร่ นางกลับไม่ทราบว่าจะรับมือกับคนเหล่านี้อย่างไรดี ในเมื่อทุกคนต่างเห็นตรงกันว่านางคือหญิงแพศยา ลักลอบคบชู้สู่ชายไม่เลือกหน้า

หลายปีมานี้ในใจของนางย่อมจะมีเพียงเขาอยู่จนเต็มหัวใจ ทว่ากลับไม่อาจรับปากคำขอที่น่ายินดีที่สุดนั้นได้ ที่น่าเสียใจคงไม่อาจปฏิเสธ หากที่มากยิ่งกว่าคือความเจ็บปวดยามเห็นเขาต้องเจ็บช้ำเพราะนาง

นางยอมรับว่าที่รับปากแต่งงานกับเขาในตอนแรกก็เพื่อหวังชีวิตที่สุขสบาย และที่สำคัญเหนืออื่นใดคือเขายังรับปากว่าจะช่วยรักษาทารกน้อยของนางที่เจ็บป่วยกระเสาะกระแสะอีกด้วย ดังนั้นแค่การโกหกและบิดเบือนความจริงนิดหน่อยไม่น่าจะกลายเป็นเรื่องใหญ่โตอะไร...

"วางใจได้ ข้าจะป้อนท่านจนอิ่มหนำแน่นอน เพียงแต่ว่า..."<n> "แต่อะไรหรือ" เสียงถามดังขึ้นเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเงียบไป<n> "แต่ดูเหมือนจะต้องรบกวนท่านทำให้ข้าอิ่มขึ้นมาก่อนเสียแล้ว" คนตอบกล่าวอย่างจนใจ<n>

เพราะคำพูดที่พลั้งเผลอพูดออกมาด้วยแรงอารมณ์ไม่กี่ประโยค ใครจะรู้ว่าจะทำให้ตัวเองต้องตกอยู่ในสถานการณ์ยุ่งยากกันเล่า จนกระทั่งตอนที่นางตกเป็นของเขานางก็ยังไม่รู้เลยว่าตกลงชายผู้นี้เป็นใครกันแน่

<font size="3"><font color="#006600">เจ้านี่มันโง่จริงๆ เป็นข้านะน่ะ รู้ทั้งรู้ว่าที่ผู้ชายเขายอมร่วมสัมพันธ์ด้วยก็เพราะการยั่วยวนอันไร้ยางอายของตนเองและทำลายความรักระหว่างผู้อื่นแบบนั้น คงไม่มีหน้าจะมีชีวิตอยู่อีกแล้วละ...

เขากล้ารับประกันว่าสตรีร้อยทั้งร้อยที่เขาเคยผ่านพบมานั้นล้วนต้องการแต่งงานกับเขาทั้งสิ้น แต่แล้วใยสาวน้อยจอมซื่อบื้อนางนี้ถึงได้ตอบปฏิเสธออกมาชัดถ้อยชัดคำเหลือเกิน นางบอกว่าการแต่งงานต้องอาศัยความรัก! พูดไปก็เท่านั้นในเมื่อตอนนี้ในท้องของนางมีลูกเขาอยู่นะ

ด้วยการขอร้องแกมบังคับกลายๆ จากคุณปู่ทำให้เอกภพจำต้องให้งานทำกับลูกสาวเพื่อนสนิทของท่าน เธอขาดคุณสมบัติในการทำงานอย่างสิ้นเชิง ทั้งซุ่มซ่าม ขี้ขลาดและซื่อบื้อเหมือนที่เขาจำได้เมื่อครั้งอดีตไม่มีผิด

เขายังคงต้องการเธอแม้ว่าจะเป็นสิ่งที่ไม่ควร และไม่เหมาะสมอย่างที่สุดระหว่างทั้งคู่ การได้มองเธอทำให้ความปรารถนาคุกรุ่นอยู่ภายใน และการปล่อยเธอหลุดมือไปต่อหน้าต่อตาก็ไม่ใช่สิ่งที่จะยอมรับได้

นี่เป็นเรื่องราวของเจ้างูเผือกตัวน้อยผู้หลงเข้าไปในสวนดอกไม้ของท่านเทพบุปผา นางถือศีลกินเจมาเนิ่นนานปานนี้เพื่อหวังเป็นเซียน หรือท้ายสุดแล้วจะต้องมาตบะแตกเพราะโฉมสะคราญผู้นี้เข้าให้เสียแล้ว