“คิดค่าตัวยังไง เผื่อไว้จะใช้บริการ” “ชั่วโมงแรกสามพัน ชั่วโมงต่อไปหนึ่งพันบาท” เธอพยักหน้ากับตัวเอง “แล้วค่าตัวชั่วโมงละสามพัน นี่ทำอะไรได้บ้างคะ” อทิติจ้องนิ่ง นี่เขาเป็นทนายนะ ผู้หญิงทะลึ่งตึงตัง

เมื่อลิ้นไม่รับรส ม.ร.ว.โขมพัสตร์ก็รู้สึกเหมือนโลกแตก ในฐานะของนักชิมวัย42 ช่างยิ่งกว่าเลวร้าย! โดยเฉพาะเมื่อเอาแต่คิดถึงความหวานจากยายปลาหวานหลานตัวดีนั้นด้วย

"คุณต้นเค้าชอบผู้หญิงแซ่บๆ ไม่ใช่แม่พลอยร้อยมาลัยอย่างเธอ" ประโยคเดียวทำให้หญิงสาวอยากหยิบยาหอมขึ้นดม เพราะเกิดมาไม่ตรงกับสเปคของชายในฝัน ได้เวลาเฉือนกระโปรงยาวคลุมเข่ากับเสื้อแขนยาวทิ้งแล้วนะบุลลา!

เมื่อลูกค้าแสนลึกลับว่าจ้างให้ออกแบบสวน มีหรือปลาวาฬ ภูมิสถาปนิกหนุ่มจะไม่รับงาน ไม่ใช่เพราะว่าเป็นสวนสำหรับคนที่เสียความทรงจำหรอก แต่เพราะได้ยินว่าลูกค้าสวยมากต่างหากเล่า!

คนอื่นล้มงานแต่งเพราะรัก แต่พิมพ์ฟ้าเปล่านะ เธอแค่มาทวงหนี้เฉยๆ เอง

ลิปิการ์เชื่อเสมอว่าทุกคนต่างเป็นตัวเอกในเรื่องราวของตัวเอง ในฐานะของผู้หญิงวัยสามสิบห้าที่ยังโสด ไม่เคยมีแฟน นี่ก็เหมาะมากแล้วนะกับการเป็นนางเอกสักเรื่องหนึ่ง

เมื่อ 'น้องเน่า' ของลูกชายหาย ต่อให้ต้องพลิกแผนดินหามุจลินท์ก็จะทำ แต่ใครจะไปคิดว่าคนขโมยจะเป็นครูพี่เลี้ยงอนุบาลหนุ่มหน้าซื่อกับงานอดิเรกลับๆ ของเขา

'คุณมีอายุขัยสะสมในระบบทุนนิยมครบ99ปี สวรรค์แรนด้อมพรที่เคยขอให้สมหวังหนึ่งข้อ ยินดีด้วยคุณจะได้เกิดเป็นแมวของคนรวยทันที'

เพราะนายเก่าเกษียณ คุณคณิตถึงได้เลื่อนขั้นไปรับงานใหม่ในฐานะเลขาท่านประธาน แต่ดวงคงดีไม่สุดเพราะดันเมาแล้วภาพตัด แต่เอ๊ะบอสใหม่หน้าตาคุ้นๆ นะเนี่ย

'ทำไมคุณไม่ย้ายขึ้นมาอยู่กับฉันล่ะ' คำว่าขึ้นนั้นถูกต้องแล้ว เพราะเขาเองก็มีห้องอยู่ในคอนโดมิเนียมเดียวกับเธอ 'แค่ทิ้งเสื้อผ้าไว้ที่นี่บ้างก็ได้ละมั้ง' '...ฉันหมายถึงทำไม เราไม่มาลองอยู่ด้วยกันล่ะ'

“น้องข้าว?” เขานึกถึงเจ้าของชื่อ “น้องยังไม่มีรหัสนักศึกษานะ อย่าออกนอกหน้านักเลย” “อะไรพี่ซัน ผมเหมือนคนขี้หลีหรือไง” “ก็เห็นอยากเดินไปส่ง”

เขาบอกกับเธอว่าความสัมพันธ์นี้เป็นเพียงแค่เกม แต่น่าสงสัยนักว่าทำไมเกมของเขาถึงหวานปานรักได้เช่นนี้

เมื่อคู่หมั้นดั้น ไม่ยอมเป็นคู่กัดเหมือนนิยายเรื่องอื่น เขาไม่ร้ายแต่เธอก็ไม่รัก แล้วจะต้องทำยังไงล่ะเนี่ย? ปฏิบัติการตะล่อมเหยื่อเนื้อนิ่มให้ตกหลุมจึงเริ่มขึ้น

คุณบอกให้ผมเลือกระหว่างคุณกับแมวของผม โอเคเราคบกันมาหนึ่งปี แต่แมวผมอายุสิบห้า ผมรู้จักมันก่อนคุณอีก

นาคินทร์ ชายหนุ่มผู้เปรียบดั่งทายาทของอาณาจักรพิชิตทรัพย์กรุ๊ปผู้เพียบพร้อม รูปหล่อ พ่อรวย แต่ใครก็ได้ช่วยที! มีผู้หญิงบ้าอาสาปกป้องเขาก่อนเข้าเบญจเพสแบบติดหนึบ //พระเอกร้ายมากนะ ทำใจเถิด

ใครจะเชื่อว่ามียักษ์มาร่วมกินแกลบกับหญิงสาวผู้ว่างงาน ยักษ์นะ ไม่ใช่เทวดาถึงจะหน้าตาคลับคล้ายคลับคลามนุษย์หากไม่มีเขี้ยวก็เถอะ "สุรมารา คือนามเรา"

ไม่มีอะไรเศร้า เท่ากับต้องทำงานกับแฟนเก่าอีกแล้ว แต่ในเมื่อไม่มีเงินจะใช้ พิมพ์ฟ้าก็ว่าจะลองดูสักสองสามเดือนและหางานใหม่ไปด้วย แต่ใครจะรู้ว่ายิ่งนานไปเธอยิ่งรู้ว่าไปจากเขาไม่ได้แล้ว

เพราะอยู่ในฐานะเชลยอชิระจึงต้องหาทางหนีออกไปจากนครเหมันต์อันเป็นศัตรู ทว่าเขากลับเพิ่งรู้ว่าในดินแดนเหน็บหนาวนี้ไม่มีสิ่งใดอบอุ่นเทียบเท่าความรักซึ่งยากจะหนีพ้น

เรื่องของคนและแมวตัวหนึ่ง

"ตามความเชื่อของชาวจีน จักจั่น เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นอมตะ" เธอเคาะนิ้วเป็นจังหวะ "รู้ไหมคะว่าทำไม"