วณิชไม่ได้รู้สึกอย่างนี้มานานแล้ว ทว่าเขาก็บอกไม่ถูกอยู่เหมือนกัน มันเป็นความรู้สึกที่คล้ายกับว่า...เพียงแค่พบหน้าก็มีความสุขแล้ว

วณิชก้มมองเหนือปลายเท้าของตัวเอง ขอบขีดของรางเลื่อนประตูที่กั้นระหว่างเขากับเด็กปกติเป็นเพียงวัสดุอะลูมิเนียมธรรมดาเท่านั้น ทว่าเมื่อก้าวผ่านประตูนั้นไปแล้ว การเดินทางของวณิชจะเริ่มต้นขึ้นอย่างแท้จริง