แอบรักมาหลายปี คนดีอยากเป็นแค่พี่ชาย น้ำเองก็ท้อ แต่พอจะถอยทำไมหินถึงขวางทางน้ำนัก ไหนบอกไม่รัก หวงไม่พักเลยพ่อ

อย่าว่าแต่เขมิกรณ์ที่สงสัย คนทั้งกองบินก็สงสัยว่าเขาทำไมถึงยังโสด ทั้งที่อยู่ในโหมดหล่อโพรไฟล์ดีมีหมาอ้วนด้วย มีแค่รัฐที่รู้ว่านอกจากคณานินแล้ว ในชีวิตนี้เขาคงไม่อาจมองใครได้อีก

"พี่เกลียดไข่หวาน ไข่หวานแค่ไม่รู้ว่าไข่หวานไปทำอะไรให้ ถ้าพี่จะเฉลยสักหน่อยก่อนจากกันไข่หวานจะขอบคุณมาก” “ไม่มีเหตุผล ฉันแค่เกลียดเธอ เกลียดที่โลกนี้มีเธอ”

ตอนกอดเขาครั้งแรกเธอไม่หยุดคิด พอตอนนี้มาทำเป็นกลัวเขา ลัคนัยมองตามร่างเล็กแล้วยิ้มออกมา ไปไหนไม่รอดหรอกนะถ้าเขาหมายไว้แล้ว ไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือหรอก

“พี่ซัน มันไม่เวิร์กหรอกนะ เราจบกันแล้ว นั่นคือซีหมดความพยายามกับพี่แล้ว” “ไม่เป็นไรถ้าซีไม่เดินกลับมา พี่จะเดินตามไป ถ้าไม่ทันพี่ก็จะวิ่งตาม ไม่ต้องรอก็ได้พี่จะพยายามของพี่เอง”

ยามฉันก้าวเข้าหา เธอถอยหลัง ยามฉันวิ่งตาม เธอเร่งฝีเท้าหนี ฉันเหนื่อยแล้ว ฉันท้อแล้ว ฉันจะปล่อยมือแล้ว ส่วนเธอเองก้าวต่อไปเถอะ ไม่ต้องกังวลกับฉันอีก เพราะบัดนี้ฉันพร้อมจะถอดใจ จากเธอแล้ว

เธอสูญเสียทุกอย่างไปในกระแสความรักระหว่างเขากับเธอ ขณะที่เขาเจริญก้าวหน้าทุกทางเธอกลับดิ่งลงในทางตรงข้ามกัน ในวันที่เขาต้องการทวงทุกอย่างคืนทั้งตัวเธอความรักของเธอ เธอควรกลับไปหาเขาหรือ

เธอเป็นเด็กข้างบ้าน เธอเป็นลูกศิษย์เขา และเธอกวนประสาทอย่างร้ายกาจทีเดียว รับมือกับเธอว่าลำบาก ทำใจไม่ให้รักลำบากกว่ามาก มากจนเขาถอดใจ

หมวดบาสในสายตาคนอื่นเป็นอย่างไรไม่รู้ แต่หมวดบาสในสายตาเธอนั้น เป็นผู้ชายที่ละสายตาจากเขาไม่ได้เลย แม้จะพยายามมากแค่ไหน

ก็วันนี้สวย ไม่อยากแบ่งให้คนอื่นมอง เภาห้ามคนอื่นเภามองไม่ได้ แต่เภามองพี่คนเดียวได้นะคะ

ภัสส์เคยมองตามแบบเมลแบบไหน ภัสส์ก็ยังมองเมลแบบนั้นล่ะ รอว่าสักวันเมลจะมองกลับมาแล้วเห็นมัน เห็นว่าภัสส์อยู่ตรงนี้ ไม่เคยไปไหนเลย

การแต่งงานที่เกิดขึ้นเพราะเหตุผลจำยอม เจ้าบ่าวตัวใหญ่ที่ดุเหมาะกับเชื่อเล่นของเขา ชายผู้ถามเธอก่อนตกลงแต่งงานว่า ไม่ได้มีลูกติดท้องมาใช่ไหม พศิกาจะฝากชีวิตไว้ที่เขาได้ไหมนะ

วุ่นวาย นั่นคือคำจำกัดความของพรนับพัน คณิตศัลยแพทย์วัยสามสิบเศษผู้มีชีวิตอยู่เพื่องาน รับมือแทบไม่ได้ นอกจากเอาตัวไม่รอดตอนนี้เริ่มรู้สึกเหมือนจะดูแลใจตัวเองไว้ไม่ได้ด้วย เฮ้อ วุ่นวายชะมัด