จอมมารถือตำรา ข้าอุ้มลูก ควงค้อน คาบกล้องสูบยา …นรก!ยุติธรรมแล้วรึ

เนื้อแท้ความรักมันอาจเหมือนกาแฟ บางวันหอมจนอยากดื่มให้หมดแก้ว บางวันขมจนกลืนไม่ลง และบางครั้งก็ไม่ไหวถึงขั้นต้อง "เททิ้ง"

ในดินแดนสองโลก เทพมารและเซียนครองอำนาจ มี่โม่...ทารกเซียนสองวิญญาณ ต้องเผชิญหน้ากับสามีสุดอันตรายและโชคชะตาที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง เพื่อก้าวสู่ตำแหน่งจักรพรรดิโอสถ

นางร้ายคนนี้ขาทองคำไม่มีให้เกาะ ถ้าอยากจะรอดก็ต้องค้าต้องขายเท่านั้น

วันที่สิ้นศรัทธาในรัก ในความดีงามบนโลกนี้ ขนปีกและหยดน้ำตาของข้าจะร่วงหล่นมาเพื่อเจ้า

บางครั้งความรักก็เป็นดังหนี้สิน ได้มาโดยไม่ตั้งใจ

...โบตั๋นดำดอกนี้เคยเป็นคนดีมาก่อน แต่ดันถูกสามีลวงไปให้เป็นเหยื่อปีศาจ พร้อมลูกน้อยในท้อง...โดนขนาดนี้ คงจะดีต่อไม่ไหวแล้วกระมัง...

วาสนาหงโอเมก้าช่างย่ำแย่ต้องมาเป็นแม่ลูกแฝดให้สองหนุ่มมาเฟีย

“โอชานิด โอชาหน่อย อาหย่อยเหาะ” “ส่ายพิษนิด ส่ายพิษหน่อย จาด้าย ค่อย ค่อย ตาย” "แหงะ!! แหม๊อ้วน ตงสี่มายุ่งทามมายนี่มานอาหารน้า ม่ายช่ายยา" ทารกมารรีบฟ้องทันที

เมื่อวิญญาณทารกเซียนแสนเขลาที่ร่ำเรียนมาพันปี อักษรสักตัวยังไม่อยู่ในหัว ใช้เส้นวาสนาอัญเชิญนักมวยตกสังเวียนมาเป็นมารดา มันก็น่าปวดหัวพอแล้วหนา เหตุใดต้องเอาองค์ชายซึ่งป่วยเป็นผักมาเรียกพ่ออีกเล่า

แม่ทัพคนนั้น หย่าท่านแม่ และไม่รับข้าเป็นลูก แต่...ช่างปะไร พ่อใหม่ข้าจะหาให้ท่านแม่เอง

ในเมื่อเสือและสิงห์ต้องการถ้ำเดียวกัน คนที่รับหนักสุดก็ต้องเป็นแซ่บ

ชายหนุ่มที่ซ่อนตัวอยู่ในโลกของตนเอง รับจ้างปราบผีแค่ให้พอมีกินมีใช้ แต่แล้วโชคชะตา ก็เหวี่ยงเขาไปสู่โลกใหม่ที่แสนวุ่นวาย ให้ตายสิ... อะไรก็พอไหว ถ้าไม่มีนายคนนั้นเขามา

ชีวิตห้าหนาวของข้าแค่ได้ กิน นอน ทำขนม และเลี้ยงสัตว์ดวงดาวก็สุขดีแล้วหนา องค์รัชทายาทอย่ามาวุ่นวายเลย

ฝึกทำไหมให้ลำบาก ในเมื่อแค่นอนกับข้าเจ้าก็เป็นจอมเวทย์ได้แล้ว