"ปากบอกว่าเป็นครอบครัวเดียวกันแท้ๆ แต่ทำไมมีแค่ผมคนเดียวที่ไม่รู้เรื่องอะไรเลย!!"

“เหยาะแหยะที่สุดเลย เกรย์สัน” “อย่ามายิ้มที่ถูกด่าสิ ไองี่เง่า!!” “โอ๊ย เบาๆมือหน่อยสิ ลิตเติ้ลดี พี่ชายเจ็บนะ”

ถ้าจะอธิบายคำว่า Brotherly love ของสี่สำหรับทิม เดรคกับเจสันน่ะเหรอ เหอะ...อย่างน้อยเราก็มีความคิดตรงกันว่าอยู่ห่างกันให้มากที่สุดจะดีกว่า

“คลาร์ก” น้ำเสียงหวานคุ้นชินดังเข้ามาในหู ช่วงหลังๆมานี้น้ำเสียงของเขาดูจะอ่อนลงมาหน่อย ไม่สิ อ่อนลงมามากจนน่าใจหายว่า นี่ใช่ เดเมี่ยน เวนย์คนเดียวกันหรือเปล่า

เดเมี่ยน เวนย์ คิดว่าในโลกนี้สิ่งมีชีวิตที่ประหลาดที่สุด คือ ริชาร์ด ดิ๊ก เกรย์สัน หมอนั่นเป็นผู้ชายที่เดาความคิดไม่ได้เลยว่ากำลังคิดอะไรอยู่

นี่เป็นครั้งแรกที่ผมได้เห็นความอ่อนแอของคนคนหนึ่ง ที่ผมไม่เคยเชื่อว่าเขาจะแสดงมันออกมา “ฮึก…ฮึก…” มันเป็นความรู้สึกที่บรรยายไม่ถูก และ ก็คงไม่น่าจะดีเท่าไหร่ แน่ล่ะ เพราะผมเป็นตัวต้นเหตุนี่นา

“มีหลุมมิติโผล่มาจากตรอกหนึ่งในเมืองก๊อทแธมพร้อมกับชายปริศนาคนนี้ พ่อไม่รู้ว่าเขามีเป้าหมายอะไร แต่ดูแล้วเขาไม่ค่อยจะชอบพ่อเท่าไหร่” “นาย เป็นนายจริงๆสินะ!!”

ขอให้ผมได้มีโมเม้นแฮปปี้ๆกับแฟนผมบ้างไม่ได้เหรอไง พระเจ้า!?

“ชิส์ ได้ แล้วก็เลิกดักฟังเสียงหัวใจของชั้นทุกคืนสักที” นั่นเป็นคำพูดสุดท้ายที่เดเมี่ยนตะโกนไล่หลังเขามา “แน่นอน ถึงฟังไปชั้นก็ไม่ได้ยินอะไรหรอก เพราะชั้นลืมไปว่า นายมันไม่-มี-หัว-ใจ”

“เดรค ชั้น..ต้องการความช่วยเหลือ” คนอายุมากกว่าปิดประตูทันทีเมื่อได้ยินเด็กชายพูดจบ เดเมี่ยนต้องวางแผนอะไรบางอย่างกวนอารมณ์เขาแน่ๆ “มี..มีสัตว์ประหลาดอยู่ใต้เตียงชั้น”

"เดเมี่ยนอยู่มั้ยครับ อัลเฟรด” “ตอนนี้มีแขกมาหาคุณหนูอยู่น่ะครับ" จะเป็นใครก็ช่าง บัลลังก์เพื่อนคนสำคัญอย่างเขาไม่มีทางสั่นคลอนอยู่แล้ว

จนกว่าขานายจะหาย ระหว่างนี้ก็เป็นแมวชั่วคราวในคฤหาสน์เวนย์ไปก่อนละกัน เนอะ

“เกรย์สันบอกว่าไม่ต้องการผม” แม้ว่าจะเป็นเสียงพึมพำแต่เจสันกลับได้ยินมันชัดเจน เฮ้อ ปัญหาเดิมๆอีกแล้วสิ นี่ครั้งที่เท่าไหร่แล้วนะสาม ไม่สิสี่แล้วมั้ง

ก็คืนๆนึงของวันธรรมดาวันนึงที่เด็กชายคนนึงได้เจอกับโรบิน

การเป็นคุณพ่อลูกสี่ไม่ใช่เรื่องง่าย โดยเฉพาะเมื่อคุณต้องรับมือกับเด็กผู้ชายวัยกำลังซน และอารมณ์แปรปรวนทั้ง 3 คน และเด็กเล็กที่ห่างมือไม่ได้ เผลอเป็นต้องร้องเสียงดังลั่นบ้านอีกคนนึง

'ของขวัญ' ที่คนในลีคเอามาให้หลังจากกลับมาถึงโลก ไม่เคยคิดเลยว่า มันจะทำให้ผมเจ็บปวดเจียนตายได้ถึงขนาดนี้ "ด...เดเมี่ยน"

ความฝัน บางครั้งก็สวยงามกว่าความจริง ถ้าความจริงมันโหดร้ายเกินไปนัก ก็สู้หลับต่อไปอย่าได้ตื่นขึ้นมาเลยดีกว่า โจนาธาน เคนธ์ก็เชื่ออย่างนั้น จนกระทั่งมีเหตุการณ์นึงที่เปลี่ยนความคิดของเขาไปตลอดกาล

“ทิม เดเมี่ยน ชั้นจะปลดกุญแจมือให้เมื่อเห็นความประพฤติของพวกนายดีขึ้น ช่วยทำตัว หรือ อย่างน้อยก็พยายามเป็นพี่น้องที่รักกันซะ ช่วงนี้ไม่ต้องใส่ผ้าคลุม เข้าใจตรงกันนะ”

มันเป็นตอน 10 ขวบ ที่ทุกอย่างเกิดขึ้น เป็นครั้งแรกที่โจนาธาน เคนธ์ ได้รู้จักกับเดเมี่ยน เวนย์

เดเมี่ยน เวนย์ เป็นคนรักสัตว์ อาจจะดูขัดๆกับลักษณะภายนอกแต่เขาก็เป็นคนรักสัตว์อย่างที่พูดจริงๆ โดยเฉพาะสัตว์เลี้ยงแต่ละตัวของเขา มันมีเหตุผลหลายอย่างที่ทำให้สัตว์น่าอยู่ด้วยมากกว่ามนุษย์