เมเปิลแดง

เพราะ "เกลียด​แรกพบ" เขาจึงบีบให้เธอ​มาชิดใกล้จากนั้น​ก็ลวงให้เธอรักก่อนจะสลัด​ทิ้งอย่างเลือดเย็น​...

"ถ้าเธออยากได้หัวใจของใคร เธอต้องเอาหัวใจของเธอมาแลก" นัยน์ตาคู่คมมองสบดวงหน้าหวาน "เธอพร้อมเอาใจของเธอมาแลกกับใจของฉันไหม..."

เล่ห์ร้ายของใครบางคนหรือเป็นเพราะโชคชะตาที่เล่นตลกให้คนแปลกหน้าพลาดมีสัมพันธ์ลึกซึ้งจนเกิดเป็นบ่วงรัดทั้งคู่ไว้ด้วยกัน

สกุณาสับสนไม่คิดไม่ฝันว่านักแสดงหนุ่มหล่อจะถึงเนื้อถึงตัวเธอเช่นนี้ทั้งที่ก่อนหน้าเขาก็ไม่มีท่าที หรือเพียงเพราะเปลี่ยนสถานที่เลยนึกครึ้มขึ้นมา และเธอจะไม่ทนให้เขาปั่นหัวเล่น...

หลังจากรับรู้ว่าใครคือเจ้าของคนใหม่น้ำตาใสๆ ก็ร่วงพรูลงมาอาบสองแก้ม มินตยานึกเจ็บใจระคนน้อยใจที่เธอจะต้องมาเกี่ยวพันกับคนใจร้ายใจดำ

ต่างคนต่างมองสบตากันนิ่ง อัคนีอดแปลกใจในท่าทีนิ่งเฉยของเธอไม่ได้หรือว่าเธอจะจำเขาไม่ได้จริงๆ หากแต่อีกคนกลับนิ่งไปเพราะไม่ว่าจะผ่านไปกี่ปีเธอก็ไม่เคยอยู่ในสายตาของอัคนีเลย

เธอรู้ดีว่าเขารักใครอีกคน รู้ดีว่าคงไม่อาจแทนที่คนนั้นได้ แต่เธอก็พร้อมพาตัวเองเข้าไปใกล้เพราะหวังเพียงเศษเสี้ยวหัวใจจากเขา...

“ทำไมพี่ต้องขออนุญาตมะลิด้วยล่ะในเมื่อพี่เป็นพ่อของยัยหนู พี่มีสิทธิ์ที่จะพาลูกของพี่ไปที่ไหนก็ได้ หรือมะลิจะเถียงว่ายัยหนูไม่ใช่ลูกพี่”

มือหนากำพวงมาลัยแน่นโกรธหญิงสาวเหลือเกิน และงานนี้นวลจันทร์จะต้องได้รับผลของการกระทำของเธออย่างสาสม เมื่อเธอเลือกที่จะเล่นซ่อนแอบกับเขา เขาเองก็จะเลือกทำแบบนั้นเช่นกัน...

เขากลัวที่จะรัก... เธอรักแต่ต้องเจียมตัว...

เพราะไม่ใช่คนในหัวใจเธอจึงเป็นได้เพียงภรรยานอกสายตา

มยุราชาวาบไปทั้งตัว ทว่านั้นยังไม่ทำให้เธอช็อกเท่ามีผู้หญิงคนหนึ่งเดินตามมาสมทบ ใบหน้าของผู้หญิงคนนั้นละม้ายคล้ายเด็กคนนี้เหลือเกิน หากเด็กคนนี้เป็นลูกเขาผู้หญิงตรงหน้าก็ต้องเป็นแม่ของลูกไม่ผิดแน่...

“ไม่มีใครแย่งลูกของคุณทั้งนั้น” เสียงหวานของอลิสาโพล่งขึ้น เธอได้ยินเสียงเอะอะโวยวายเกรงว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้นจึงรีบออกมาดู ไม่คิดเลยว่าจะได้พบกับเขาอีกครั้งผู้ชายที่ครั้งหนึ่งทำเธอเจ็บเจียนตาย

คิดถึงคนที่ไม่ได้พบเจอ เป็นห่วงเสมอ 'คนไกล' กาลเวลาไม่เคยพรากความผูกพันที่เธอมีให้เขาและไม่ว่าเขาจะหนีหายไปอยู่ไกลแสนไกลเธอก็จะตาม ตามไปหาหัวใจของเธอ...

"ครอบครัวเธอมีอะไรดี ฉาบเปลือกนอกว่าร่ำรวย แต่ที่แท้เป็นหนี้สินอีรุงตุงนังไปหมด แล้วลงท้ายหวังปลดหนี้สินด้วยการขายลูกกิน"

พิมพ์ชนกเงยหน้ามองปัชชุน ใจเธอร่วงลงไปอยู่ที่พื้นเริ่มเห็นเค้าลางพายุฝน หรือเขาจะกลับมาเพื่อปลดปล่อยพันธนาการที่ผูกมัดเขาไว้

วิวาห์ที่ถูกมารดากำหนดทั้งที่เขาไม่เคยพบและรู้จักเธอ กลายเป็นวิวาห์ชังรักแทนวิวาห์แสนหวาน....

รู้ทั้งรู้ว่าเป็นได้เพียงภรรยาในเงา หากแต่เธอก็ยอมเพราะรักเขาแล้วทั้งใจ...