สุรารักษ์เป็นเพียงนักล่า ขณะที่เขาคือผู้อยู่สูงสุดบนบัลลังก์แห่งรุ่งอรุณที่ไม่ควรจะเกี่ยวข้องกัน ทว่า [เธอคิดว่าเธอจะหนีจากฉันพ้นได้กี่ชาติ ?] [สุรารักษ์-ฉันไม่ได้หนี แต่ได้ข่าวว่านายฆ่าฉันเองทุกชาติ]

ดูก่อนเถิด ! จอมจักราผู้เป็นใหญ่เหนือรักตะบัลลังก์ ....ก็แล้วด้วยเหตุอันใดกันเล่า พระองค์จึงร่อนเร่มายังแดนดินของวงศ์วานมนูเหล่านี้ ?

---“นักฆ่านั่นมีดีอะไร” จักรพรรดิอดรับสั่งถามไม่ได้ “วิชาประหลาด ? อุปกรณ์อาคมที่ไม่เคยเห็นมาก่อน ? มนตราบทใหม่ ? หรือว่า...” ---- ตรัสไล่ไม่ทันหมด ไอซิสก็ขัดขึ้นก่อน “หน้าตาเพคะ”

“ -อามายะ- น่ะเหรอ..” เสียงห้าวทุ้มเอ่ยในที่สุด "อย่างหมอนั่นน่ะไม่มีอยู่แต่แรกแล้วล่ะ--แต่ว่านะโคมาริที่น่ารัก ถ้าเจ้ายอมเป็นของเรา ราเซ็ทสึ ผู้นี้ เราจะยอมให้เจ้าพบกับเจ้าอามายะนั่นสักนิดก็ได้นะ ?"

ตอนนั้นใบของโมมิจิร่วงเกลื่อนกลาดพื้น เรือนผมสีน้ำตาลที่ยังยาวสยายอยู่ก็เหยียดยาวคลอเคลียใบไม้สีแดง ใครบางคนกอบกุมเส้นผมไว้ ยกริมฝีปากเป็นรอยยิ้มแล้วต้องแตะแผ่วเบา ก่อนทุกอย่าง...จะกลายเป็นสีแดงฉาน...

'ออกจะพูดยากอยู่สักหน่อย--แต่ดูเหมือนโลกนี้จะเต็มไปด้วยยุคของผู้มีพลังพิเศษแล้วล่ะ' -- ถ้าเป็นโลกที่คนที่มีพลังพิเศษมีเยอะจนไม่ใช่เรื่องแปลก ---- 'ชาวบ้าน A' จะกลายเป็นอะไรล่ะ ----

กาลเวลาพลิกกลับอีกครั้ง...ทุกอย่างกำลังจะได้เวลาเริ่มต้นใหม่ หรือว่าความจริงแล้ว...เพียงแค่ซ้ำรอยเดิมเท่านั้นกัน ? นับพันปีที่ผ่านไป ที่รอคอยคือเธอ หรือว่า..? (ปรับตัวอักษรค่ะ)

คืนวันเกิดปีที่ ๑๘ เป็นวันแห่งการฉลองที่ทั้งสนุกและทั้งเหนื่อย...จนหล่อนงีบหลับไปวูบ เพื่อจะลืมตาตื่นขึ้น.....ในภพชาติใหม่....

เมื่อกาลของอดีตหวนมาทับกาลของปัจจุบันนำพาเทวีหวนคืนถิ่นเก่าหิมพานต์ ทว่าชาติภพที่เปลี่ยนผันลบรอยความจำไปหมดสิ้น ทั้งเรื่องราวของจอมครุฑ จอมนาคา รอยแค้น รอยสิเน่หา....

"เจ้ารู้ไหม หากต้องการเพียงนักฆ่า ข้าหาเท่าไรก็ย่อมได้ เพราะการฆ่าคนไม่ใช่เรื่องยากแต่ที่ยากคือคนที่จะดูต่างหากว่าคนแบบไหนสมควรฆ่า คนแบบไหนสมควรใช้ นั่นแหละ ถึงจะคู่ควรเป็นนักฆ่าในสำนักของจักรพรรดินี"