ฉันจะโบยบินออกจากที่นี่ เพื่อเดินทางตามหาบ้านของหัวใจ

ในโลกที่ทุกสิ่งมีฤดูกาลของมัน เธอคือฤดูหนาวที่ยังไม่ผ่านพ้น และเขาคือแสงอาทิตย์ที่ไม่อาจอยู่ได้นาน

Kadangkala, luka yang paling dalam bukan datang dari orang lain, tetapi dari diri sendiri. . pada akhirnya, aku sedar, pelukan terakhir itu bukanlah untuk orang lain, tetapi untuk diriku sendiri.

หลังจากพ่อตายไป ทุกอย่างในชีวิตของฉันก็เปลี่ยนแปลง ไม่มีใครรู้อย่างลึกซึ้ง ว่าตอนนั้นฉันทั้งเคว้งคว้างและเศร้าใจราวกับตัวเองกำลังลอยอยู่กลางอากาศ ทว่าวันหนึ่งหลังจากนั้น ดอกไม้ที่พ่อปลูกกลับเบ่งบาน