ร่างกายสูงใหญ่ขยับต่ำลง พร้อมปากและจมูกที่ฝังไปตามเรือนร่าง บางครั้งจูบ บางครั้งขบกัด ค่อยๆ แผดเผาด้วยปลายลิ้นและสัมผัสของเขา

บุตรสาวห้าคนของใต้เท้าเจ้ากรมพิธีการเจียงโหย่งเล่อล้วนขึ้นเกี้ยวเจ้าสาว คุณหนูสิบเจียงซูลั่วเองก็เป็นหนึ่งในนั้น เพียงแต่ว่า...วิญญาณที่กำลังครอบครองร่างกายนี้กลับมาจากอีกภพภูมิหนึ่ง

“พี่เหนือชอบแพรหรือคะ” เหนือเมฆโน้มตัวลง เว้นช่วงห่างระหว่างใบหน้าของตนและใบหน้าเล็กเท่าฝ่ามือของม่านแพร นัยน์ตาคมเข้มที่มองมานั้นดูมีเสน่ห์จับใจ “ชอบ ชอบมานานแล้ว” “ก็ได้ค่ะ ถ้าอย่างนั้นเรามาคบกัน”

“ผมชอบรสจูบของคุณ” เขาเอ่ยออกมาแผ่วๆ พร้อมวางอุ้งมือร้อนผ่าวลงบนสะโพก จนร่างระหงถึงกับเกิดอาการสะดุ้ง หนำซ้ำยังลากไล้ฝ่ามือร้อนๆ นั้นไปตามช่วงสะโพกอย่างคนฉวยโอกาส

“เอ่อ...คือ...ฉัน....” “อย่าห้าม อย่าขัด เพราะผมไม่มีทางถอย” สิ้นเสียงทุ้มที่เอ่ยแนบชิดเรียวปากบาง มือหนาข้างขวาค่อยๆ เลื่อนอันเดอร์แวร์สีน้ำตาลตัวน้อย ร่นลงผ่านเรียวขาขาวเนียนและหลุดออกจากปลายเท้า

เหตุใดบุรุษที่นางรัก กลับเป็นคนสั่งสังหารล้างตระกูลเดิมของนางกัน แล้วนางจะทำเช่นไร ระหว่างลอบสังหารเขา หรือว่าจะทำให้เขาศิโรราบแทบเท้าของนางดี

“ไม่ ฉันจะไม่ยอมให้มันเป็นแบบนั้นแน่” “จริงหรือ” เขาถามเสียงแหบแล้วกัดติ่งหูข้างซ้ายเบาๆ อย่างหยอกยั่ว คุลิกาครางเครือ มือบางขยุ้มเนินบ่าแข็งแรงไว้แน่น ไม่อยากปล่อยตัวไปใจไปกับสัมผัสของเขาเลยสักนิด

“ค่ะ ลูกหว้าไปค้างกับคนอื่นมา” เธอยืดอกยอมรับในคำต่อว่า ช่วงขาเล็กยืนขึ้นเต็มความสูง จ้องตาเขาอย่างไม่ยอมหลบ “ร่างกายของลูกหว้า ผ่านมือผู้ชายมาเป็นร้อยเป็นพันคน แบบนี้ใช่ไหมคะที่คุณภพอยากได้ยิน”

เขามิใช่คนป่วยใกล้ตาย ไม่ได้อ่อนเปลี้ยเสียขา แม้แต่ลมหายใจที่นางสัมผัสได้ก็ไม่มีจุดใดที่บ่งบอกว่าป่วยไข้ภายใน แต่กลับองอาจแข็งแรงผึ่งผายยิ่ง และนางที่คิดแผนทำลายตระกูลเดิมให้สูญสิ้นจะสามารถทำอันใดได้

ร่างนี้ชื่อนี้ยุคนี้ไม่ใช่สิ่งที่อรัญญิกาในร่างของเซี่ยอิงลั่วคุ้นเคยแต่นั่นก็ไม่ร้ายเท่ากับต้องแต่งเข้าวังปีศาจ เป็นพระชายาของอ๋องปีศาจ

ไม่ว่าทุกอย่างในห้วงฝันจะเป็นเรื่องจริงหรือไม่ แต่ทอจันทร์ในร่างเหวยหลินหว่านก็ไม่อาจปล่อยให้ร่างนี้มีจุดจบเฉกเช่นในฝัน ในเมื่อคุณชายเย่ เย่เฉิงรุ่ย เป็นต้นเหตุแห่งการสูญเสีย เป็นหายนะแห่งความทรมาน

ชาติก่อนนางถูกสามีหย่าขาดจนคิดสั้นฆ่าตัวตาย พอเก็บชีวิตใหม่มาได้ยังไม่ทันข้ามคืนกลับถูกฮ่องเต้แคว้นเว่ยผลักไสไปอยู่ตำหนักเย็นอีก เพียงแค่นี้ก็ช่างเถิด เหตุใดในท้องนางต้องมีทารกน้อยถือกำเนิดด้วย สงสัยช

ท่านอ๋องผู้รักความสะอาดกับพระชายาผู้ซกมก

“หม่อมฉันไม่อยากเข้าวังเพคะ หม่อมฉันอยากเป็นเพียงผู้หญิงคนหนึ่งของบุรุษคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ต้องการอำนาจวาสนาใดๆ ต้องการแค่ใช้ชีวิตดังสามีภรรยากับบุรุษที่รักหม่อมฉันเท่านั้น หม่อนฉันปรารถนาเพียงสิ่งง่าย

เขาว่าเนื้อกระต่ายน้อยหวานมาก แถมยังขาวนวลเนียนยิ่งกว่าผิวเด็ก คลินท์ โนวินแลมป์ผู้บริหารกาสิโนวัยสามสิบหก จึงวางแผนการล่อหลอก ใส่ความเจ้าเล่ห์ปนเย็นชา แถมพ่วงด้วยความบ้าบงการนิดๆ

“ถ้าเธอเป็นผู้หญิงดีงามฉันก็จะไม่แตะต้องให้บอบช้ำ แต่นี่เธอไม่ต่างจากโสเภณีหน้าเงิน ไม่ต้องห่วงหรอกเสร็จสมแล้วฉันจะฟาดเงินให้เธอสักแสน” เขาเย้ยเธอด้วยการกระทำที่เลวร้าย นิ้วเรียวหนาลูบไล้ไปตามโครงหน้า

“อย่าพูดเหมือนชีวิตเธอไร้ค่าขนาดนั้น” “ชีวิตฉันมันไม่มีค่าตั้งแต่วินาทีที่แต่งงานกับคุณแล้ว” หญิงสาวเชิดหน้าตอบโต้ “ถ้ามันจะตกต่ำยิ่งกว่านี้ก็ปล่อยมันเถอะ” “บุปผาสวรรค์”