แก้วนฤมิตร

สุขนาฏกรรม : เพราะวัยหนุ่มสาว คือของขวัญจากพระเจ้า ~ รักเธอเท่าฟ้า ~ (ภาคดิบเถื่อน-พิศวาส-ซาตานบำเรอพยศรัก-สะท้านหัวใจ) 35PA++++

..ความรักก็เหมือนกับสายฝน บทจะโปรยปรายลงมาไม่มีใครห้ามมันได้ และถ้าอยากจะให้มันหยุด ก็ไม่มีใครสั่งให้มันหยุดได้เช่นเดียวกัน... #Baby can I hold you tonight

ใช่ คอมฟอร์ทฟู้ดของเธอ..สิ่งที่คุ้นเคย ทำให้เราหวนระลึกถึงความทรงจำอันแสนสุข เหมือนกลับเข้าสู่บ้านอันอบอุ่น และสบายใจ ทำให้เราเป็นตัวของตัวเอง..เหมือนอย่างข้าวต้มกุ๊ยธรรมดา ๆ กินกับไช่โป๊วผัดไข่ หรือผัดผักบุ้งไฟแดง..

"สงครามยังต้องมีขอบเขต โจรที่ดีก็ย่อมต้องมีจรรยาบรรณ!" เสียงเข้มของกีรัณสวนกลับ "ทำงานใหญ่ ใจต้องถึง...คงไม่เคยได้ยินล่ะสิท่า!" ดวงตาคมกล้านั้นมีประกายเขียววาบมาหาเธอ "แล้วขอบเขตของคนที่เป็นจอมบงการ...ควบคุมเกม และวางแผน อยู่ตรงไหนล่ะคะ?"

ฉันเขียนเพลงนี้ให้เธอ.ในคืนที่หนาวเหน็บและหมองเศร้า.ฉันจะไปอยู่ตรงนั้นเพื่อเธอ.ให้ฉันกอดเธอเถิดนะที่รัก.ริมฝีปากของเธอช่างหวานเหมือนดั่งหยาดน้ำผึ้ง.ผิวของเธอนุ่มลื่นเหมือนดั่งสิ่งบำบัดสำหรับฉัน.อย่าร้องไห้เลย.เธอไม่ได้อยู่ตามลำพังหรอก.ในวันที่ทุกคนต่างหันหลังให้เธอ

Cyberbullying > การรังแก กลั่นแกล้ง ใช้ความรุนแรงต่อกันด้วยภาษาผ่านโลกโซเชี่ยล เป็นอาวุธทำร้ายเพื่อนร่วมโลกที่รุนแรงร้ายกาจที่สุดเกินกว่าเราจะนึกได้ ทั้งที่เราอาจไม่เคยรู้จักกันหรือเห็นหน้ากันมาก่อน..

ความรักจบสิ้นลง...หลังจากผ่านการร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาสิบกว่าปี ความรักหมดอายุ...อย่างที่หว่องกาไว บอกเอาไว้ในหนัง ปรางก็แทบไม่อยากจะเชื่อ...หากไม่เกิดขึ้นกับตัวปรางเองเช่นกัน!

"ไอ้ปั้น...เอากว่างไปปล่อยได้แล้วแหละ มันจะตายอยู่แล้ว" ปั้นโผลุกขึ้นจากกองหมอนอิง มองไปที่พี่สาวที่กำลังหยิบตัวด้วงออกมาจากกล่อง "ไม่เอา...นั่นมันของปั้นนะ" หนุ่มน้อยกระโจนไปที่พี่สาว

รสมนสังเกตเห็นโต๊ะที่ติดมุมกระจกด้านในสุดของร้าน มีลูกค้าเข้ามานั่งได้ครู่หนึ่งแล้ว เป็นสุภาพบุรุษนั่งอยู่ตามลำพัง เขาเหลียวซ้ายแลขวาเหมือนจะเรียกหาพนักงาน ทว่าตอนนี้ ลูกค้าแน่นร้านจนไม่เหลือโต๊ะว่าง เด็กเสิร์ฟต่างวิ่งวุ่นรับออร์เดอร์กระจายไปทุกโต๊ะ