หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่างของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย

เรื่องปัญญาอ่อนก็ทิ้งๆ มันไปบ้างจะได้ใช้ชีวิตได้ง่ายขึ้น การยอมรับความจริงก็เหมือนกัน... ...น่ารำคาญชะมัดเลยนะโลกใบนี้เนี่ย...

ในวันนั้นที่เราสองคนพบกันมีรูปใบหนึ่งเป็นสักขีพยาน (IIDA X OC)

นี่คือมหกรรมเรื่องสยองอันไร้เดียงสา เมื่อจู่ๆ ผีที่เกิดขึ้นในจินตนาการของเด็กๆ ก็เกิดมีตัวตนจริงขึ้นมาและออกอาละวาดไปทั่ว

ราวกับเวลาถูกหยุดไว้ ภาพของเขาที่เคลื่อนไหวยังคงติดตรึงตราอยู่ในใจของเธอ "งดงาม..." ทั้งๆที่มีผู้คนกว่ายี่สิบสองคนในสนาม แต่มาซามิก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรเธอถึงมองเพียงแค่เขา 'จิงิริ เฮียวมะ'

ชีวิตก่อนนางร้ายกาจเพราะต้องการแย่งชิงความรักของบิดาจากพี่สาว ทว่าท้ายที่สุดสิ่งที่นางทำกลับช่างไร้ค่าสิ้นดี จวบจนลมหายใจสุดท้าย บิดาก็ไม่เคยเหลียวแลนาง เมื่อได้รับโอกาสอีกครั้ง ชีวิตนี้นางพอแล้ว...

เจียงกุ้ยฟางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่ได้หวาดกลัวสิ่งที่ยากลำบากที่รออยู่เบื้องหน้า แต่กำลังพยายามรวบรวมสติเพื่อค้นหาบางสิ่งในห้วงวิญญาณของเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปากเงียบๆคนเดียว ยังดีที่พลังมิติตามเธอมาด้วย

เพราะว่าทำงานหนักเลยทำให้ทะลุมิติไปต่างโลก ขอโลกนี้ให้เธอได้นอนพักสบาย ๆ เถอะ แล้วนี่อะไรทำไมดันมาเกิดเป็นแมวของมิโดริยะเฉยเลยล่ะ

เพื่อที่จะได้พลังมา เขาตัดสินใจเดินทางไปทดสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเป็นหนึ่งใน “ภาคีธรรม์อาถรรพ์” สถาบันปลุกปั้นจอมขมังเวท หากแต่เบื้องหน้าอันสวยงามยิ่งใหญ่ก็ยังแฝงไปด้วยเบื้องหลังอันดำมืดสุดคาดคิด...

"ความสัมพันธ์งั้นเหรอ...ยุ่งยากจัง" คำพูดนั้นทำให้ฟุยุมิได้แต่ยิ้มอย่างอ่อนใจขณะที่ทิ้งตัวลงพิงนางิที่นั่งอยู่ข้างเธอ... ความรักมันก็เป็นเรื่องยุ่งยากเสมอนั่นล่ะ