ตอนนี้อัลฮัยธัมได้เรียนรู้แล้วว่าความชิบหายเดินได้มันเป็นยังไง เพราะว่าตอนนี้มันมาในรูปแบบอุกกาบาตมนุษย์อย่าง "โทโดโรกิ โทยะ" นั่นเอง

เจียงกุ้ยฟางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่ได้หวาดกลัวสิ่งที่ยากลำบากที่รออยู่เบื้องหน้า แต่กำลังพยายามรวบรวมสติเพื่อค้นหาบางสิ่งในห้วงวิญญาณของเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปากเงียบๆคนเดียว ยังดีที่พลังมิติตามเธอมาด้วย

“ ก็แค่คนธรรมดาที่รู้อนาคตและมีพันธะกับปอบในอดีต ”

เพื่อที่จะได้พลังมา เขาตัดสินใจเดินทางไปทดสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเป็นหนึ่งใน “ภาคีธรรม์อาถรรพ์” สถาบันปลุกปั้นจอมขมังเวท หากแต่เบื้องหน้าอันสวยงามยิ่งใหญ่ก็ยังแฝงไปด้วยเบื้องหลังอันดำมืดสุดคาดคิด...

หลังงานกีฬายูเอ พวกห้อง 1-A ก็ได้รู้แล้ว ว่าแผนกทั่วไปมีคนอันตรายอยู่ที่นั่นด้วย...แต่ก็แค่ไม่ได้มีคนเดียวที่อันตราย--เรื่องนี้ถามโทโดโรกิได้ เพราะชินโซที่แผนกทั่วไปมีสองคน

เพราะการต่อสู้ครั้งนั้นทำให้เธอต้องสูญเสียทุกสิ่ง สูญเสียแม้กระทั่งชีวิตของเธอเอง แต่เธอไม่เสียใจหรอกนะ เธอจะเก็บและถนอมมันเอาไว้ด้วยสองอุ้งมือน้อย ๆ เก็บเหล่าความทรงจำอันแสนมีค่าของเธอเอาไว้ตลอดการ

หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่างของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย

“หม่าม๊าเรย์เพนหม่าม๊าของเลา! หยั่มมาเจ๊าะแจ๊ะหม่าม๊าเลานะ! ไอ่เจ้าปู้จายเจ้าจู้!” ฟุรุยะ เรย์ ควรจะทำอย่างไรกับความกระอักกระอ่วนนี้เมื่อลูกชายตัวน้อยดันไปชี้หน้าด่าไรย์ว่าเป็นผู้ชายเจ้าชู้

นางใช้ชีวิตเกาะกำแพงฟังข่าวลือมากมายไม่เคยยุ่งเรื่องของใครแม้แต่เรื่องครอบครัว กระทั่งสูญเสียทุกอย่างรวมถึงชีวิตจึงตระหนักว่าเป็นชีวิตจริง เพราะได้ช่วยแมวตัวหนึ่งจึงมีโอกาสย้อนเวลาแต่ไม่ได้ง่ายเลย

ผู้คนกลัวความตายแต่ทว่าในเวลาเดียวกันผู้คนเองก็ถูกดึงดูดด้วยความตายเช่นเดียวกัน ดาไซ โอซามุ คิดเช่นนั้นมาตลอดแล้วเหตุใดตอนที่เขาก้าวขาเข้าสู่ความตายที่เขาปราถนาเขาจะมาโพล่ที่นี่พร้อมกับ นากาฮาระ ชูยะ

นี่คือมหกรรมเรื่องสยองอันไร้เดียงสา เมื่อจู่ๆ ผีที่เกิดขึ้นในจินตนาการของเด็กๆ ก็เกิดมีตัวตนจริงขึ้นมาและออกอาละวาดไปทั่ว

ชีวิตก่อนพวกตระกูลรองไร้ค่ากล้าหลอกเธอให้ไปเป็นอะไหล่มนุษย์สำหรับลูกสาวของมัน ทว่าสวรรค์ก็ยังเห็นใจส่งเธอย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง และชาตินี้เธอก็ขอสาบานเลยว่าเธอจะเกาะขาป๊ะป๋าและจัดการคิดบัญชีให้หมด!