ฉันกลายเป็นสัตว์ประหลาดไปแล้ว สิ่งที่ฉันทำได้ตอนนี้คือการฆ่า นั่นคือจุดประสงค์ในการมีชีวิตของฉันเพราะฉันไม่มีประโยชน์อย่างอื่นแล้ว

ยามพบโออิรันผู้เลอโฉม กลิ่นดอกฟูจิลอยแตะจมูก แลดูท่านราชากำลังเสพติดกลิ่นนี้

‘พระเจ้าครับ ถ้าจะให้ผมไปเกิดใหม่ในโลกไททันล่ะก็ขอผมเกิดเป็นตัวประกอบได้ไหมครับ แบบว่าไม่ต้องมาสนใจผมมากมาย เอาธรรมดาแบบสุดๆ เป็นไปได้ก็ไม่ต้องไปยุ่งเกี่ยวกับตัวละครหลักเลยยิ่งดีครับ!!'

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

Fatui คงยิ่งใหญ่คับฟ้ากว่าที่ผมคิด เพราะแม้กระทั่ง ‘เธอผู้นั้น’ ก็ยังส่งยิ้ม และอยู่ข้างเดียวกันกับพวกเขา

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

การสูญเสียที่มาพร้อมคำสัญญาที่เจ็บปวดได้ตอกย้ำถึงการมีอยู่ของชีวิตที่คงเหลือให้เดินหน้าต่อไป…อย่าใช้ความแข็งแกร่งเพื่อทำลาย แต่จงใช้มันเพื่อปกป้อง นั่นคือสิ่งที่ ‘ คาวาฮายะ ฟุยูเอะ ‘ ต้องแบกรับ

น้องสาวของธีโอดอร์ใช้ชีวิตอย่างเรียบง่าย มันก็เกือบจะง่าย ถ้าเธอไม่เผลอตัวไปจูบกับรุ่นพี่ที่เป็นเพื่อนสนิทของพี่ชายเธอแถมเจ้าตัวยังมีฉายาเป็นคุณชายประจำบ้านสลิธีริน

หลังงานกีฬายูเอ พวกห้อง 1-A ก็ได้รู้แล้ว ว่าแผนกทั่วไปมีคนอันตรายอยู่ที่นั่นด้วย...แต่ก็แค่ไม่ได้มีคนเดียวที่อันตราย--เรื่องนี้ถามโทโดโรกิได้ เพราะชินโซที่แผนกทั่วไปมีสองคน

ใครๆก็บอกว่าคุณสส. น่ะใจร้าย

ดอกไม้เมืองหนาวผู้สง่างาม แด่เธอผู้พบเจอความสูญเสีย

"คุโระ ฮิเมะโกะ" คือเด็กสาวธรรมดาที่อยู่ในสังคมการใช้ความรุนเเรงตั้งเเต่เด็กจนเธอได้พบเข้ากับผู้นำเเห่งโบฟูรินที่มีนิสัยเเปลกประหลาดเเละยังคอยเดินตามเธอเหมือนสุนัขเดินขอความรักจากเจ้าของ

ขับร้องบทเพลงไพเราะ หลอกล่อนักเดินเรือ ตกอยู่ในภวังค์ลืมสิ้นทุกอย่าง เดินเรือตามหาผู้ที่ขับขานบทเพลงจนเรือจม แล้วถูกจับกิน

บางครั้งก็สงสัยนะว่าเมื่อไหร่เธอจะเลิกเอาคำว่า"เพื่อน"มาอัดหน้าฉันซักที

**ประกาศ~ ตอนนี้ไรท์ยังไม่สามารถกลับมาอัพได้ เนื่องจากปัญหาเรื่องเวลาทำงานไม่บาลานจ์กับเวลาแต่ง ซึ่งถ้าไรท์มีเวลาว่างจะกลับมาอัพให้อ่านต่อนะคะ ขออภัยเป็นอย่างสูง**

ร่างสูงใหญ่ดั่งปราการเหล็กยักษ์ ร่มสีแดงชาดถูกกางออกจนส่งเสียงพรึบใหญ่ ท่อนแขนล่ำสันยื่นออกไปบดบังหยดน้ำฝนให้กับเด็กชายตัวเล็กผู้เฉลียวฉลาด "เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" [Oc x Shinichi]

จุมพิตตรงหลังมือแสดงถึงการยกย่อง ไม่น่าเชื่อว่าฉันคนนี้จะได้รับเกียรติจากหัวหน้าทหารกองกำลังสำรวจด้วย ฉันหวังว่าการตัดสินใจของฉันจะเป็นกำลังให้พวกเขา แต่แล้วฉันกลับถูกหยิกแก้มเบาๆ "ซื่อบื้อจริง"

เริ่มต้นความสัมพันธ์จากการเดิมพันที่แสนน่าอาย หลังจากนั้นจึงค้นพบตัวตนของกันและกัน พวกเราทั้งสองจะเรียกว่าเกิดมาเพื่อกันและกันได้หรือเปล่า End of Middle School Next Station High School