อยู่ๆก็ได้รับการติดต่อจาก”พี่ชาย” ให้รีบบึ่งกลับญี่ปุ่นพอมาก็โดนวานไปสังเกตการณ์การแข่งทั่วญี่ปุ่นและจดชื่อบุคคลที่น่าจะมี”สิ่งนั้น”ในตัว ว่าก็ว่าเถอะ…ทำไมกูต้องมาแฝงตัวอยู่ในดงผู้ด้วยวะ! รับไม่ได้ค่ะ

ที่นี่ไม่ใช่ที่ของฉัน สามตัวตนอันน่าสงสัย ณ ตอนนี้มันคือปัจจุบัน อดีตหรืออนาคตกันแน่? มีเพียงความว่างเปล่าเป็นคำตอบ ความโกรธเกลียดกลัวเข้าครอบงำสุดท้ายก็เลือนลาง ตัวตนของเธอเลือนหายไป ไม่มีใครจำเธอได้

"สเตลล่า" หญิงสาวผู้สูญเสียความทรงจำที่ไม่มีใครรู้ที่มาของตัวตนของเธอแม้แต่เจ้าของนาม แต่เราในฐานะ"ผู้เฝ้ามอง"จะกล่าวให้ท่านทั้งหลายได้ทราบที่มาและเฝ้ามองเรื่องราวและการเดินทางของเธอไปพร้อมกัน

อิซางิ โยอิจิอดีตแชมป์โลกรุ่นU-20 เมื่อตัวเขานั้นไม่สามารถเล่นฟุตบอลได้อีกแล้ว เขากลายเป็นคนไร้ค่าและหมกตัวอยู่แต่ในห้องของเขาแต่แล้ววันหนึ่งเขาก็ได้ย้อนกลับไปเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง..ในBlue Lock

ร่างสูงใหญ่ดั่งปราการเหล็กยักษ์ ร่มสีแดงชาดถูกกางออกจนส่งเสียงพรึบใหญ่ ท่อนแขนล่ำสันยื่นออกไปบดบังหยดน้ำฝนให้กับเด็กชายตัวเล็กผู้เฉลียวฉลาด "เดี๋ยวก็เป็นหวัดหรอก" [Oc x Shinichi]

เจียงกุ้ยฟางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ เธอไม่ได้หวาดกลัวสิ่งที่ยากลำบากที่รออยู่เบื้องหน้า แต่กำลังพยายามรวบรวมสติเพื่อค้นหาบางสิ่งในห้วงวิญญาณของเธอ ก่อนจะยิ้มมุมปากเงียบๆคนเดียว ยังดีที่พลังมิติตามเธอมาด้วย

ถึงจะเคยคิดว่าอยากพัก แต่ก็ไม่ได้คิดว่าจะมีโลงศพมารับถึงที่หรอกนะ

ถึงการเดินทางของ “ฟิฟทีน” จะจบลงไปแล้ว แต่ตัวของ “อาซาทอธ” ก็ยังคงสนุกกับการปั่นป่วนจักรวาลนี้ทำให้ “ย็อกโซทอธ” ต้องไปดึงตัวตนสุดแข็งแกร่งมาจัดการกับเรื่องพวกนี้ #จักรวาลนี้ไปต่อPost Gameแล้วนะครับ

เพื่อที่จะได้พลังมา เขาตัดสินใจเดินทางไปทดสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเป็นหนึ่งใน “ภาคีธรรม์อาถรรพ์” สถาบันปลุกปั้นจอมขมังเวท หากแต่เบื้องหน้าอันสวยงามยิ่งใหญ่ก็ยังแฝงไปด้วยเบื้องหลังอันดำมืดสุดคาดคิด...

ชีวิตก่อนพวกตระกูลรองไร้ค่ากล้าหลอกเธอให้ไปเป็นอะไหล่มนุษย์สำหรับลูกสาวของมัน ทว่าสวรรค์ก็ยังเห็นใจส่งเธอย้อนเวลากลับมาอีกครั้ง และชาตินี้เธอก็ขอสาบานเลยว่าเธอจะเกาะขาป๊ะป๋าและจัดการคิดบัญชีให้หมด!

ผมเนี่ยแหละลูกชายของเอ็นเดเวอร์ ผมเนี่ยแหละฝาแฝดของโชโตะ และผมเนี่ยแหละ!คือความผิดพลาดทางอสุจิของเขา!! “แล้วผมไม่ใช่ลูกป๊าหรอ! ผมมาเรียกร้องในฐานะผมที่เป็นลูกป๊า!” “ชูยะ พ่อขอร้อง ไปนอนเถอะลูก”

ชาโดว์ซึ่งกำลังนอนหลับไหลอย่างขี้เกียจโดยไม่รู้ตัวเลยว่าตัวตนของพวกเขากำลังถูกเปิดเผยโดยผู้ดูแลโลก(พระเจ้า)ที่ลงมายังโลกใบนี้ (โปรดอ่านคำนำ สารบัญก่อนอ่าน)

“ ก็แค่คนธรรมดาที่รู้อนาคตและมีพันธะกับปอบในอดีต ”

หลี่เมิ่งเหยาย้อนเวลามาอยู่ในร่างของเด็กสาววัยสิบสองปี ในวันที่มารดาอนุผู้โง่เขลา ถูกขับไล่ออกจากจวน โชคยังดีที่ตอนตาย นางสวมกำไลหยกโลกันตร์เอาไว้ มันจึงติดตามนางมาที่นี่ด้วย

‘โลกเปิดให้จิตวิญญาณหนึ่งได้พบกับภาชนะที่เหมาะสม แต่ไม่ยอมให้ภาชนะหนึ่งรับเอาจิตวิญญาณที่กระจัดกระจายเอาไว้’ “ขอให้เธอมีความสุขในโลกใบใหม่นี้นะ ไป่เหิง” อ้อมกอดสุดท้ายก่อนที่ร่างของเธอจะแตกสลายไป

นี่คือมหกรรมเรื่องสยองอันไร้เดียงสา เมื่อจู่ๆ ผีที่เกิดขึ้นในจินตนาการของเด็กๆ ก็เกิดมีตัวตนจริงขึ้นมาและออกอาละวาดไปทั่ว