อ่านถึงบทที่1.3 ทั้งเรื่องตอนนี้ตัวเอกอยู่ลำพัง โดดเดี่ยวเปลี่ยวเหงา แต่อ่านเพลินมาก ความรู้สึกเหมือนได้เดินเล่นไปพร้อมๆคุณตัวละครในโลกที่ไม่รู้จัก เขาทำอะไรก็ได้เห็นผ่านบทบรรยายที่มีความสุนทรีย์ทางภาษาของไรท์ อ่านแล้วไม่ค่อยเห็นวิธีการใช้ภาษาแบบนี้ในเด็กดีเท่าไหร่~ อ่านแล้วได้ฟีล เหมือนพวกพอกเก็ตบุ้ค หรือมุราคามิ ะไรทำนองนั้น บทบรรยายเป็นวิธีการหลักในการดำเนินเรื่อง แต่บทสนทนาค่อนข้างน้อย เลยทำให้รู้สึกได้ว่าเหงา แต่เหงาแบบสู้ชีวิต รออ่านต่อนะครับ