เมื่อธาตุชนิดหนึ่งที่มีชื่อว่า "อาร์คทริก" ได้เปลี่ยนมนุษย์ให้กลายเป็นอสูร และมนุษย์ที่มีภูมิคุ้มกันกลายพันธุ์จนมีพลังเหนือมนุษย์ ผ่านไปหลายร้อยปีมนุษยชาติเกิดเป็นสังคมแบ่งชนชั้นเพื่อป้องกันการระบาด

คบกับพี่ เธออาจจะเจ็บทุกวัน รับได้ไหม?

ริว เชพหนุ่ม(ผู้คิดว่าตัวเอง)เลื่องชื่อลือนาม ดันตายเพราะโดนรถบรรทุกพุ่งใส่ ก่อนตายอุตสาห์คิดว่าจะได้ย้อนอดีตแล้วเอาความรู้จากอนาคตไปใช้ ที่ไหนได้ตายไปเกิดในอนาคตเสียฉิบ แล้วฉันจะไปทำอะได้ละโว้ย!!!

ใครจะไปรู้ว่าไอแพดที่อนุญาตให้หยิบติดตัวไปได้หนึ่งชิ้น ตั้งใจจะเอาไปใช้ผ่อนคลายในแดนนรกนั้น จะกลายมาเป็นเครื่องมือสุดโกงให้กับผู้ย้อนเวลามาอดีตอย่างไข่มุก #ไข่มุกงวดนี้ออกอะไร

จู่ๆผมก็โดนส่งมาต่างโลกเเต่ว่ากลับไม่ได้พลังเหมือนกับเพื่อนที่ถูกอัญเชิญมาด้วย เเต่ว่าผมนั้นก็โดนทรยศจากเพื่อนร่วมชั้นของตัวเอง เเต่ผมนั้นก็รอดมาได้ เเต่กลับได้เป็นลูกสาวของราชาปีศาจไปซะงั้น หัดเเต่ง

ฉันชื่อยูคาริ อายุ25ปี​ สาวโสดที่เสียชีวิตทว่าจู่ๆฉันก็มาอยู่ในร่างของเทพธิดาจิ้กจอกที่หลับใหลมา3000ปีและฉันเป็นตัวประกอบที่มีธงตายบนหัวในต้นเรื่องของภาคที่2

ไม่มีคำว่าบังเอิญ ทุกอย่างเกิดขึ้นจากคำว่าตั้งใจ

หลายมิติล้วนมาประจบพบกัน ณ ที่แห่งนี้ ควรจะบอกว่าเป็นบุญหรือเคราะห์กรรมที่เคยก่อร่วมกันไว้? (รับตัวละครจนถึงสิ้นปีนี้)

การจากลาไม่ได้เกิดจากการหมดรัก แต่เพราะยังรักจึงจำเป็นต้องลาจาก

ดวงดาวนับล้านอวกาศกว้างใหญ่แสงดวงดาวกระดำกระด้างในจักรวาลอันมืดมิด ความอมตะนั้นรุ่งโรจน์เพียงใด หากต้องทรมานความอมตะยังต้องการอยู่อีกหรือ?ครั้งหนึ่งเราสองเคยสุขล้นต่อจากนี้ในโลกมนุษย์เพื่อรอคุณกลับมา

เธอได้รับชีวิตกลับมาอีกครั้งก่อนชีวิตจะพลิกผันครั้งใหญ่ โชคชะตาที่เธอไม่เคยได้เลือก ครั้งนี้เธอจะเลือกด้วยตัวเอง เผื่อชีวิตบัดซบ มันจะสุขสงบขึ้นมาบ้าง

นี่คือมหกรรมเรื่องสยองอันไร้เดียงสา เมื่อจู่ๆ ผีที่เกิดขึ้นในจินตนาการของเด็กๆ ก็เกิดมีตัวตนจริงขึ้นมาและออกอาละวาดไปทั่ว

เพื่อที่จะได้พลังมา เขาตัดสินใจเดินทางไปทดสอบคัดเลือกเพื่อเข้าเป็นหนึ่งใน “ภาคีธรรม์อาถรรพ์” สถาบันปลุกปั้นจอมขมังเวท หากแต่เบื้องหน้าอันสวยงามยิ่งใหญ่ก็ยังแฝงไปด้วยเบื้องหลังอันดำมืดสุดคาดคิด...

“ถามทำไมคะ” ปาลิกาพูดด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “แล้วฉันจะรู้เรื่องของว่าที่เมียตัวเองไม่ได้หรือไง….ฉันแค่อยากรู้ว่าช่วงที่ละสายตาฉัน เธอผ่านผู้ชายมาเยอะแค่ไหน” “คุณสิงห์!” ปาลิกาหมดซึ่งความเกรงกลัวชายห