ตายเพราะเล่นเกมโต้รุ่งไม่หลับ… พอตื่นมาอีกทีดันอยู่ในร่าง ‘รินะ’ ตัวประกอบสาวเจ้าเล่ห์ในเกมที่กำลังจะโดนเขียนบทให้ตายเป็นคนแรก! โลกแฟนตาซีล่มสลาย มอนส์เตอร์เต็มเมือง แถมสาวๆที่จ้องจะเล่นอีก โอ้ยยชีวิต

ลองคิดเล่นๆนะ ถ้าหากเรามาอยู่ในร่างของใครไม่รู้แถมตัวเรายังไม่มีเป้าหมายอะไร จะทำอะไรดีละ?.... เอาเป็นว่าโม้เป้าหมาย อะแอมหมายถึงสร้างเป้าหมายขึ้นเองไงละ!

เมื่อผู้การหายตัวไป แต่ละฝ่ายต่างก็แตกแยกเพื่อออกตามหาด้วยวิธีของตัวเอง แต่ว่าฉันไม่ได้เกี่ยวกับฝ่ายใดฝ่ายไหนเลยไหงทำไมถึงให้ฉันช่วยตามหาละเนี่ย

ความทรงจำของเธอก็...ปกตินั้นแหละ แค่มีประตูมิติมีมอนเตอร์...ปกตินั้นแหละ...จริงๆนะ เรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องหลักที่จะเขียนนะ มันเป็นแค่อารมชั้ววูบเองอาจจะดองตอนไหนก็ได้

โลกซอมบี้หรอ? หึหึ น่าสนุกดีนิ ตบตีกับซอมบี้สู้ไปพร้อมกับเหล่าพรรคพวก ได้ชื่นชมตัวละครที่ตัวเองชอบนี้แหละ ไม่ต้องการอะไรแล้ว!~ อันนี้เป็นฉบับรีไรต์นะ รีแล้วต้องดีขึ้น~

เขาว่ากันว่า สิ้งสุดท้ายที่เราทำกัน ในช่วงชีวิตสุดท้ายมันมักจะเป็นจริงในชีวิตหน้า…ไม่น่าเลยตูดันมาอยู่ในโลกที่แสนจะโหดร้ายซะได้ แถมกว่าจะรู้ตัวก็สายไปซะแล้ว ลาก่อนชีวิตที่แสนจะสงบสุข