ชาคริน แพรวโพยม

ก็เธอมันอ้วน เธอมันเป็นฝันร้ายของเขามาตลอดยี่สิบสามปี แต่ไหงพอได้กิน กลับติดใจเสียได้

นางนกต่ออย่างเธอจุดจบเดียว...บนเตียง!

“หนูชื่อยิหวาเหรอคะ” ซ่งลู่หมิงย่อกายลง “ใช่ค่ะ มามี้เป็นคนตั้งให้ยิหวา” เมื่อถูกถามก็ต้องตอบแถมดาริกายังเงยขึ้นยิ้มหวานภูมิใจให้มามี้ตนเอง ดิษยาปิดตาลงกับความไร้เดียงสาของลูก จบ...จบแน่ๆ แล้ว

“พอ...พอก่อนครับ ที่คุณจับไม่ใช่แขน” และใบหน้าของเขากำลังเปลี่ยนเป็นเขียวคล้ำ “ไม่ใช่แขน… ว้าย!” ไม่ใช่แขนจริงๆ ด้วย!

เมื่อรักแรกคือความเจ็บปวด แถมผลพวงที่ได้มาคือลูกที่ไร้พ่อ ณัฐนิชาจึงเก็บงำทุกอย่างเอาไว้และจากเขามา แต่โชคชะตากลับเล่นตลกให้เธอต้องมาพบเขาอีกครั้ง...คนไร้หัวใจ!

"เฮ้ ไอ้น้องไปเดตกับเจ้ป่ะ" "ค่าตัวผมแพงนะเจ้ ใจป่าว"

มึงเคยได้ยินไหมลูกแมวน้อย ลูกน่ะยังต้องได้รับการต่อแขนต่อขาจากพ่อเพื่อให้แกเกิดมาสมบูรณ์แข็งแรง ไหนๆ คืนนี้มึงกับกูก็แต่งงานกันแล้ว เรามาต่อแขนต่อขาให้ลูกกันเถอะ ถ้ามึงทำมึงตายแน่ไอ้ยุ กูไม่ปล่อยมึงแน

ในเมื่อเจ็ดปีก่อนเธอทิ้งเขาไปเพราะเงิน เขาก็จะใช้เงินที่เธอชอบนั่นแหละหลอกล่อเธอกลับมาเพื่อชดใช้กาม เฮ้ย...กรรม

หนีได้หนีไป เพราะเขาจะพลิกแผ่นดินตามล่าเธอ!!! จะทวงเอาดวงใจทั้งสองดวงที่เธอพรากไปอย่างเลือดเย็นกลับมาให้จงได้

หน้าตัวเมีย หึ พลกฤตคำรามในลำคอก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจนชิดปลายจมูกเชิดรั้น แต่คุณแน่ใจได้เลยว่าเรือนร่างตั้งแต่ลำคอของผมลงมาเป็นตัวผู้ทั้งแท่งและมันจะแสดงให้คุณได้พิสูจน์กับร่างกายอ่อนหวานของคุณเดียวน

มีรักต้องตามคืน มีแค้นต้องตามทวง 7 ปีที่แบกความแค้นไว้ได้เวลาทวงคืนเสียที!!!

เพราะหนีงานแต่งงาน จึงต้องมาเจออันธพาลที่คิดแต่จะคุกคามทางกายกับเธอไม่หยุดหย่อน เราไม่เห็นเคยบอกพี่เลยว่ามีเพื่อนสวยหวานขนาดนี้ ไอ้นาเพื่อนปีย์นะคะห้ามยุ่ง ช้าไปแล้วไอ้น้องเพื่อนเราพี่ชอบพี่จะเอา

“ยี่สิบสามปี ยี่สิบสามจูบ แล้วผมจะปลดพันธะให้กับคุณ”“แต่ฉันแค่หอมคุณนะคะ ไม่ได้.ไม่ได้” “ถ้าหอมสามร้อยหกสิบห้าวันคูณยี่สิบสามปี เพราะคุณหอมผมทุกคืนในความฝัน แต่ถ้าจูบแค่ยี่สิบสามจูบแล้วทุกอย่างจบทันที

หน้าตัวเมีย หึ พลกฤตคำรามในลำคอก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปจนชิดปลายจมูกเชิดรั้น แต่คุณแน่ใจได้เลยว่าเรือนร่างตั้งแต่ลำคอของผมลงมาเป็นตัวผู้ทั้งแท่งและมันจะแสดงให้คุณได้พิสูจน์กับร่างกายอ่อนหวานของคุณเดียวน

“ยังจะเรียกร้องความยุติธรรมหรอ นางนกต่ออย่างคุณผมไม่บีบคอให้ตายแล้วโยนลงทะเลตั้งแต่เมื่อกี้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว” “นางนกต่อ!” เดือนดาหลาอุทานตาโตเกือบจะเท่าไข่ห่าน ความจงความเจ็บกายชั่งมันอย่างไม่ใยดี