ค้นหา

"ถ้าลืมมันไม่ได้ก็ไม่ต้องลืม แต่ขออย่างเดียวคือตอนเอากัน อย่าพูดชื่อมันให้พี่ได้ยินก็พอ"

"ไหนว่าพายุเป็นเด็กเนิร์ดไง"

คนตัวสูงยื่นนิ้วก้อยออกมาตรงหน้าฉัน "ดีกัน" ไม่รู้ว่าทำไมการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ดูใส่ใจกับคนรอบข้างแบบนี้ของ 'พี่ปลื้ม' ถึงทำให้ฉันรู้สึกอบอุ่นขึ้นมาในใจอย่างบอกไม่ถูก...

“จะให้ฉันรับผิดชอบยังไงบอกมา” ผมเอ่ยถามร่างเล็กที่เอาแต่นอนร้องไห้สะอึกสะอื้นอยู่บนเตียง ในขณะที่สายตาตัวเองเหลือบไปมองชุดนักเรียนม.ปลายที่กระจายอยู่ที่พื้น เออ! ม.ปลาย! เห็นคุกอยู่รำไรแล้วไอ้คินทร์!

ฉันเผลอไปเหยียบเท้ารุ่นพี่ปีสี่ที่ขึ้นชื่อว่า ‘ขาโหดของคณะวิศวะ’ เข้าโดยบังเอิญ ก่อนที่พี่เขาจะหันมายิ้มพร้อมกับประโยคนิ่งๆแต่สิงไปด้วยไอสังหารว่า “เหยียบตีนพี่..อยากลองดีเหรอครับน้อง? :) ”

ถ้าเขาจะบอกให้ฉันเลิกชอบเขา เขาก็ต้องเลิกทำตัวอ่อนโยนกับฉันให้ได้ก่อน...

'หัวใจคนไม่ใช่ของเล่น' ฉันมักเคยเห็นประโยคนี้ผ่านตาอยู่เสมอ ไม่เคยรับรู้เลยว่ามันเจ็บปวดขนาดไหน จนกระทั่งมาเจอกับตัวเอง

วันหนึ่งฉันได้รับ reply สตอรีไอจีจากผู้ชายแปลกหน้าคนหนึ่งเขียนว่า "น่ารักดีนะ หมาน่ะ" ซึ่งรูปที่ฉันถ่ายลงมันคือรูปหน้าฉันที่กำลังแลบลิ้นอยู่ หมาที่ไหนก่อน!!!