ค้นหา

คนึงหาท่าน ชั่วกัปกัลป์ไม่อาจบรรยาย เพียงเรียงร้อยถ้อยคำเป็นบทกวีไม่อาจหวนคืนสู่อ้อมกอด ที่ใดเล่าท่านพักพิงกายที่นั่นข้าพร้อมติดตาม หากจะกลั่นน้ำตาให้หยดรินเป็นสายน้ำ ก็ไม่อาจพบพาน คนึงหาชั่วนิรันดร

พบกับเรื่องราวที่ทำให้ความเจ็บแปลบแล่นสู่หัวใจซ่อนจนลึกสุดใจท่านปรารถนาแต่เพียงนาง แต่ใจของนางอยู่กับผู้ใดกัน ข้าขอเพียงรักท่านไม่หวังครอบครอง แม้รักเราสองจะเป็นรักต้องห้ามก็ตาม

คำมั่นที่บอกว่าหากชนะศึกกลับมาจะแต่งตั้งนางเป็น ‘ไท่จือเฟย’ หลี่ลี่จูเฝ้ารอวันที่ไท่จือผู้นั้นชนะศึกกลับมา แต่ทว่าพอกลับมาเขากลับกระทำนางได้อย่างเจ็บแสบนัก ชายผู้นั้นไม่เพียงแต่สะบั้นรักแต่เขากลับ...

“เปิ่นไท่จือไม่ต้องการเจ้ามาเป็นไท่จือเฟย เจ้าไม่เข้าใจรึ!!” “...” มีเพียงความเงียบและใบหน้าเรียบเฉยเป็นคำตอบ “เจ้านี่มันสตรีน่าตายนัก!!” “เพคะ”

ท่านรับอนุเพิ่มข้ามิขัดเพราะภรรยาต้องใจกว้าง อนุของท่านกล่าววาจามิรื่นหูข้ามิบ่นเพราะภรรยาต้องวาจาอ่อนหวานท่านสั่งไปทางซ้ายข้าไม่กล้าไปทางขวาเพราะภรรยาต้องเชื่อฟังสามีแต่ท่านจะหย่าข้าโดยข้ามิผิดมิได้!

“ในเมื่อท่านกำลังพูดกับต้นไม้และใบหญ้าข้าก็ไม่อยากรบกวน” “ไท่จือเฟยจะทิ้งเปิ่นไท่จือไว้เพียงคนเดียวงั้นหรือ” ไท่จือเฟยบิดาเจ้าสิ!!!

นางย้อนเวลามาอยู่ในร่างที่หญิงสาวที่ปลอมตัวเป็นขันที แต่ทำไมวันดีคืนดีจึงกลายมาเป็นพระชายาได้เล่า!!!

เพราะสนธิสัญญาของสองแคว้นทำให้นางต้องอยู่และตายในต่างแคว้น ได้เป็นองค์หญิง ได้เป็นฮองเฮา แต่ไม่ได้เป็นเซียน บทยวนยางก็ต้องแสดง