ภัคจิราเพิ่งรู้ว่าจุดอิ่มตัวมันน่ากลัวก็ตอนที่สามีที่อยู่กินด้วยกันมาสิบปีกำลังจะขอหย่า ในวันที่เธอกำลังอุ้มท้องลูกของเขา คนที่เคยอยากมีลูกใจแทบขาดกลับเปลี่ยนไป...

สิ้นสุดรักห้าปีที่ไร้ความหมาย เมื่อเขามาบอกเลิกเธอเพื่อไปแต่งงานกับผู้หญิงคนอื่น ให้ความหวังเธอไว้สารพัดคำหวานเธอก็วาดฝันว่าจะได้เป็นเจ้าสาวของเขาจนไม่คิดเผื่อใจฝันหวานจึงสลายต้องตื่นมายอมรับความจริง

ถ้าไม่ติดว่า คะนิ้งกำลังอุ้มท้องเด็กที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขเขา จ้างให้ติณห์ไม่มีทางบากหน้าตามง้อเธอหรอก เธอเรียกร้องอะไรจากเขายิ่งกว่าแฟนสาวตัวจริงของเขาซะอีก!

คงเป็นความโชคดีของเขาที่ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตของเธอและลูกในท้อง แต่กลับกลายเป็นความโชคร้ายของเธอต้องแบกรับปัญหาไว้คนเดียว...ในวันที่เธอเด็ดขาด อย่าได้มาร้องขอสิทธิ์ความเป็นพ่อคน!

กว่ากฤษดาจะรู้ตัวก็เกือบสายไป เขาเกือบจะเสียเมียรักไปเป็นครั้งที่สอง เพราะความโง่เขลา และติดผู้หญิงเป็นเหตุ!

"ฉันอยากมีลูก เมื่อไหร่เธอจะมีให้ฉัน" นั่นเป็นคำถามเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่ศิรามมักใช้ถามเมีย เมียที่ได้มาเพราะเคยรับปากกับคนตาย เมียที่เขาคิดถึงแค่ยามใคร่ และพร้อมจะทอดทิ้งเธอไปเมื่อหมดผลประโยชน์ต่อกัน!

ในวันที่หย่ากันไป จนถึงทุกวันนี้เขายังลืมช่อผกาไม่ได้ แต่เขายังโชคดีที่มีแวววาเข้ามาช่วยเยียวยาแผลใจจนมันเกือบหายดี แต่แล้วหล่อนผู้เป็นอดีตก็กลับมา เธอที่เคียงข้างเขาจึงถูกเขี่ยทิ้ง...

"เราลองแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการดูไหม ถ้าอยู่คนเดียวมันดีกว่าอยู่ด้วยกันจริง ๆ ค่อยกลับมาหย่า ถ้าอยากเมื่อไหร่ค่อยนัดเอากันแบบไร้สถานะ" ใครจะคิดว่าเธอจะจากไปพร้อมลูกในครรภ์ เขาพลาดแล้ว...