ลักษมณ

ถ้าไม่ติดว่า คะนิ้งกำลังอุ้มท้องเด็กที่เกิดจากเลือดเนื้อเชื้อไขเขา จ้างให้ติณห์ไม่มีทางบากหน้าตามง้อเธอหรอก เธอเรียกร้องอะไรจากเขายิ่งกว่าแฟนสาวตัวจริงของเขาซะอีก!

คงเป็นความโชคดีของเขาที่ไม่ต้องมารับผิดชอบชีวิตของเธอและลูกในท้อง แต่กลับกลายเป็นความโชคร้ายของเธอต้องแบกรับปัญหาไว้คนเดียว...ในวันที่เธอเด็ดขาด อย่าได้มาร้องขอสิทธิ์ความเป็นพ่อคน!

กว่ากฤษดาจะรู้ตัวก็เกือบสายไป เขาเกือบจะเสียเมียรักไปเป็นครั้งที่สอง เพราะความโง่เขลา และติดผู้หญิงเป็นเหตุ!

"ฉันอยากมีลูก เมื่อไหร่เธอจะมีให้ฉัน" นั่นเป็นคำถามเดิม ๆ ซ้ำ ๆ ที่ศิรามมักใช้ถามเมีย เมียที่ได้มาเพราะเคยรับปากกับคนตาย เมียที่เขาคิดถึงแค่ยามใคร่ และพร้อมจะทอดทิ้งเธอไปเมื่อหมดผลประโยชน์ต่อกัน!

ในวันที่หย่ากันไป จนถึงทุกวันนี้เขายังลืมช่อผกาไม่ได้ แต่เขายังโชคดีที่มีแวววาเข้ามาช่วยเยียวยาแผลใจจนมันเกือบหายดี แต่แล้วหล่อนผู้เป็นอดีตก็กลับมา เธอที่เคียงข้างเขาจึงถูกเขี่ยทิ้ง...

ย้อนเวลากลับมาครั้งนี้ พาขวัญจะเอาคืนทั้งคนรักสารเลว และชู้คนนั้นอย่างสาสม รักสามเส้าครั้งนี้ต้องไม่ใช่เธอที่เจ็บปางตายอยู่ฝ่ายเดียว!

"เราลองแยกย้ายกันไปใช้ชีวิตที่ตัวเองต้องการดูไหม ถ้าอยู่คนเดียวมันดีกว่าอยู่ด้วยกันจริง ๆ ค่อยกลับมาหย่า ถ้าอยากเมื่อไหร่ค่อยนัดเอากันแบบไร้สถานะ" ใครจะคิดว่าเธอจะจากไปพร้อมลูกในครรภ์ เขาพลาดแล้ว...

เขาหวนกลับมาอย่างมีเกียรติ รอวันที่เธอกับครอบครัวกระเสือกกระสนเข้ามากอดขาขอร้องอ้อนวอนเขา ให้รับรู้รสชาติของการโดนดูถูกเหมือนที่เขาเคยพบเคยเจอ ว่ามันจะรู้สึกเจ็บปวดรวดร้าวเพียงใด!...

ท้องแล้วเอาออกก็สิ้นเรื่อง แต่อย่าซัดทอดมาถึงเขา ในเมื่อทุกอย่างมันจบลงบนเตียงตั้งแต่เธอตกลงแล้ว! อยู่ ๆ มาบอกว่าลูกในท้องเธอคือลูกเขา เธอมั่วมาหรือเปล่าก็ไม่รู้ นั่นเป็นถ้อยคำจากปากผู้ชายที่ล่อลวงเธอ

เขาคือผู้มีพระคุณ ส่วนเธอต้องชดใช้หนี้บุญคุณนั้นที่ไม่มีวันหมด เขาเห็นเธอมาตั้งแต่เล็กแต่น้อยจึงเอ็นดูเสหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ทว่าตอนนี้กลับรู้สึกล้ำลึกมากกว่านั้น...ถ้าอยากได้มาเป็นเมียจะได้หรือเปล่า?