"แค่ก้มหัวให้ ไม่ได้หมายความว่าฉันใจดีกับเธอ...คราวหน้า อย่าเอาเรื่องไร้สาระมาทำให้ตัวเองสับสนอีก ต้องแยกแยะให้ออก เพราะเซ็กซ์ไม่ได้หมายถึงความรักเสมอไป"

"พี่พร้อมจะหย่าให้เธอ ไม่ต้องรอให้ครบเจ็ดวัน ไม่ว่าเหตุผลข้อนั้นคืออะไร พี่ก็เต็มใจหย่า" หญิงสาวนิ่งเงียบ หลุบตามองถ้วยชา "วันหนึ่งเธออาจพบคนถูกใจใหม่ จะได้เริ่มต้นสานสัมพันธ์กับเขาโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ"

“ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ซะ อย่ายึดติดกับอะไรที่มันไม่ได้มีความหมาย” แววตาเธอระริกไหว “ฉันแค่เผลอ… แค่นั้นจริง ๆ อย่าคิดให้มันมากกว่านั้น”

"นอนกับฉัน นอนแบบมีอะไรกัน ไม่ต้องใช้หัวใจ ใช้แค่ร่างกายแลกเปลี่ยนความสุขกัน นี่คือวิถีการเป็นผู้หญิงของฉัน และฉันจะไม่รักเด็กของตัวเอง ไม่ต้องพยายามเอาใจ วันเกิดหรือวันครบรอบอะไรไม่ต้องจำ ไม่สำคัญ"

"ผมพาอ้ายมาคืนเถ้าแก่แล้วนะ" "เออดี !” เขาตอบกระแทกเสียงกลับมาสั้น ๆ "ดีที่ยังรู้จักหาทางกลับมาและรู้ว่าต้องเอามาคืนใคร"

‘เธอ’ ก็แค่ของแถม ที่เขาบังเอิญได้มาในฐานะพี่สาวเมียน้อยของบิดา และยังได้เป็น ‘ภรรยา’ ที่ ‘เขา’ ไม่เคยอยากอยู่ใกล้เลยสักวัน

"ทุ่มเทขนาดนี้ ไม่ต้องการอะไรจากพายเลยเหรอคะ" "ไม่ ไม่ใช่เธอไม่มีให้ แค่ฉันไม่มีอะไรที่อยากได้จากเธอก็เท่านั้น" ทั้งที่พยายามผลักไสเธอออกไปจากชีวิต แต่ตัวเองเป็นฝ่ายดิ้นตายอยากได้คืนมาอย่างนั้นเหรอ?

"เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะคุยเรื่องส่วนตัวแล้วค่ะคุณเมศวร์" "ต้องฐานะผัวเมียเหรอถึงจะคุยกันได้ ถ้าใช่...ฉันก็จะได้ทำให้เราคุยกันรู้เรื่องสักที"

“นับจากนี้ไปพี่คือผู้ปกครองของคุณกิ่งจะเต็มใจยอมรับหรือไม่พี่ก็จะคิดเสียว่ามันเป็นปัญหาของคุณกิ่งไม่ใช่ของพี่” สองแขน‘เขา’กางปีกปกป้องภัยให้ด้วยความเต็มใจแม้ว่า‘เธอ’คือเปลวเพลิงร้อนที่ไม่อาจอยู่ใกล้

“แม่อยากได้หลานแล้วนะ เธอยังใช้ยาคุมอยู่หรือเปล่า” เขาถามเธอที่กำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ก่อนหน้านั้นที่ถูกขว้างกองข้างเตียง แววตาอ่อนล้าเจือน้ำตาเอ่อออกมาจ้องสามีที่ยืนนิ่งรอคำตอบ

เพราะรักไม่ใช่คำตอบ เธอจึงต้องหอบหัวใจอันบอบช้ำเดินจากเขาไป กว่าจะถึงวันนั้นที่รู้ใจว่าต้องการเธอกับลูกมากแค่ไหน สายใยเลือดเนื้อเชื้อไขที่สร้างขึ้นมา...แม้แต่แววตาคู่นั้นก็ยังไม่แลปรารถนาให้เขาเป็นพ่อ

สองมือของเขาอยากรั้งเธอเอาไว้ ยิ่งอ้อมแขนอยากคว้ามากอดมากเท่าไร ต่อให้พูดคำว่าไม่อยากให้เธอไป เพราะถึงยังไง บทสรุปสุดท้าย...ไม่ใครก็ใครที่ต้องเดินจากกันไป

“แล้วจะไม่ไป?” “ไป...” เธอรับเสียงเบาอย่างลืมตัว “ที่มนต์ไปก็เพราะ...” “เห็นแก่ลูกหมาสองตัวที่พี่จะซื้อให้ ไม่ต้องย้ำนักก็ได้ว่าพี่สำคัญน้อยกว่าหมา”

ความขมขื่นจะหายไป หรือหัวใจจะต้องมอดไหม้

"มิ้มไม่ค่อยชินที่เรานอนด้วยกัน" เธอบอก กับทิ้งร่างบอบบางลงนอน สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา "นอนแบบไหน ที่เธอไม่ชิน นอนเฉย ๆ หรือว่านอนแบบมีอะไรกัน" "คุณปุณณ์" "ใช่ เราได้กันแล้ว"

"ถ้าแป้งเป็นผู้หญิงของพี่โอบ แป้งจะได้อะไรคะ" มุมปากหยักสวยแขวนไว้ด้วยรอยยิ้มอย่างไม่กลัวตาย เขาจ้องนิ่งแฝงกลับด้วยกลิ่นอายอันตรายสุดหยั่งไว้ราง ๆ เด็กหนอเด็ก หาเรื่องเจ็บ…ตัวแท้ ๆ "แป้งจะได้พี่เสมอ…

"ในเมื่อคุณเลือกเดินเข้าหากับดัก ผมก็จะรับบทเป็นนายพรานผู้ใจร้าย เฉือนเนื้อหวาน ๆ กินทีละนิดละน้อยจนหมดคามือเลยแล้วกัน"

“ปิ๊กอย่าลืมนะ ปากที่คอยเอาแต่เถียงนั่นน่ะ...พี่ก็จูบมาแล้ว”

'ขอโทษที่ไม่ได้อยากเป็นแค่คุณอา แต่ก็ยังอยากจะกระชับความสัมพันธ์ให้ก้าวหน้า...เป็นสามีของเธอ' เขามีวิธีทำให้สาวน้อยอย่างเธอติดกับได้ไม่ยาก แต่ท่ายาก ๆ เจ้าขา 'อยากได้' อาธรรศก็ยินดี

เพราะความอยากเอาชนะของ ‘ปวีร์’ เขาพลาดทำน้องสาวของเพื่อนท้องไม่รู้ตัว แต่เขาจะทำยังไง ในเมื่อฐานะพ่อของลูกก็อยากได้ ฐานะสามีก็อยาก ‘ย้ำ’ ด้วยถ้อยคำ และ ‘ซ้ำ’ ด้วยลีลาให้เธอเข้าใจ