"แค่ก้มหัวให้ ไม่ได้หมายความว่าฉันใจดีกับเธอ...คราวหน้า อย่าเอาเรื่องไร้สาระมาทำให้ตัวเองสับสนอีก ต้องแยกแยะให้ออก เพราะเซ็กซ์ไม่ได้หมายถึงความรักเสมอไป"

"พี่พร้อมจะหย่าให้เธอ ไม่ต้องรอให้ครบเจ็ดวัน ไม่ว่าเหตุผลข้อนั้นคืออะไร พี่ก็เต็มใจหย่า" หญิงสาวนิ่งเงียบ หลุบตามองถ้วยชา "วันหนึ่งเธออาจพบคนถูกใจใหม่ จะได้เริ่มต้นสานสัมพันธ์กับเขาโดยไม่ตะขิดตะขวงใจ"

“ลืมเรื่องที่เกิดขึ้นวันนี้ซะ อย่ายึดติดกับอะไรที่มันไม่ได้มีความหมาย” แววตาเธอระริกไหว “ฉันแค่เผลอ… แค่นั้นจริง ๆ อย่าคิดให้มันมากกว่านั้น”

"นอนกับฉัน นอนแบบมีอะไรกัน ไม่ต้องใช้หัวใจ ใช้แค่ร่างกายแลกเปลี่ยนความสุขกัน นี่คือวิถีการเป็นผู้หญิงของฉัน และฉันจะไม่รักเด็กของตัวเอง ไม่ต้องพยายามเอาใจ วันเกิดหรือวันครบรอบอะไรไม่ต้องจำ ไม่สำคัญ"

"ผมพาอ้ายมาคืนเถ้าแก่แล้วนะ" "เออดี !” เขาตอบกระแทกเสียงกลับมาสั้น ๆ "ดีที่ยังรู้จักหาทางกลับมาและรู้ว่าต้องเอามาคืนใคร"

‘เธอ’ ก็แค่ของแถม ที่เขาบังเอิญได้มาในฐานะพี่สาวเมียน้อยของบิดา และยังได้เป็น ‘ภรรยา’ ที่ ‘เขา’ ไม่เคยอยากอยู่ใกล้เลยสักวัน

"ในเมื่อคุณเลือกเดินเข้าหากับดัก ผมก็จะรับบทเป็นนายพรานผู้ใจร้าย เฉือนเนื้อหวาน ๆ กินทีละนิดละน้อยจนหมดคามือเลยแล้วกัน"

"ทุ่มเทขนาดนี้ ไม่ต้องการอะไรจากพายเลยเหรอคะ" "ไม่ ไม่ใช่เธอไม่มีให้ แค่ฉันไม่มีอะไรที่อยากได้จากเธอก็เท่านั้น" ทั้งที่พยายามผลักไสเธอออกไปจากชีวิต แต่ตัวเองเป็นฝ่ายดิ้นตายอยากได้คืนมาอย่างนั้นเหรอ?

“ปิ๊กอย่าลืมนะ ปากที่คอยเอาแต่เถียงนั่นน่ะ...พี่ก็จูบมาแล้ว”

“นับจากนี้ไปพี่คือผู้ปกครองของคุณกิ่งจะเต็มใจยอมรับหรือไม่พี่ก็จะคิดเสียว่ามันเป็นปัญหาของคุณกิ่งไม่ใช่ของพี่” สองแขน‘เขา’กางปีกปกป้องภัยให้ด้วยความเต็มใจแม้ว่า‘เธอ’คือเปลวเพลิงร้อนที่ไม่อาจอยู่ใกล้

'ขอโทษที่ไม่ได้อยากเป็นแค่คุณอา แต่ก็ยังอยากจะกระชับความสัมพันธ์ให้ก้าวหน้า...เป็นสามีของเธอ' เขามีวิธีทำให้สาวน้อยอย่างเธอติดกับได้ไม่ยาก แต่ท่ายาก ๆ เจ้าขา 'อยากได้' อาธรรศก็ยินดี

เพราะความอยากเอาชนะของ ‘ปวีร์’ เขาพลาดทำน้องสาวของเพื่อนท้องไม่รู้ตัว แต่เขาจะทำยังไง ในเมื่อฐานะพ่อของลูกก็อยากได้ ฐานะสามีก็อยาก ‘ย้ำ’ ด้วยถ้อยคำ และ ‘ซ้ำ’ ด้วยลีลาให้เธอเข้าใจ

สองมือของเขาอยากรั้งเธอเอาไว้ ยิ่งอ้อมแขนอยากคว้ามากอดมากเท่าไร ต่อให้พูดคำว่าไม่อยากให้เธอไป เพราะถึงยังไง บทสรุปสุดท้าย...ไม่ใครก็ใครที่ต้องเดินจากกันไป

“แล้วจะไม่ไป?” “ไป...” เธอรับเสียงเบาอย่างลืมตัว “ที่มนต์ไปก็เพราะ...” “เห็นแก่ลูกหมาสองตัวที่พี่จะซื้อให้ ไม่ต้องย้ำนักก็ได้ว่าพี่สำคัญน้อยกว่าหมา”

ความขมขื่นจะหายไป หรือหัวใจจะต้องมอดไหม้

"มิ้มไม่ค่อยชินที่เรานอนด้วยกัน" เธอบอก กับทิ้งร่างบอบบางลงนอน สอดตัวเข้าไปในผ้าห่มผืนเดียวกันกับเขา "นอนแบบไหน ที่เธอไม่ชิน นอนเฉย ๆ หรือว่านอนแบบมีอะไรกัน" "คุณปุณณ์" "ใช่ เราได้กันแล้ว"

"ถ้าแป้งเป็นผู้หญิงของพี่โอบ แป้งจะได้อะไรคะ" มุมปากหยักสวยแขวนไว้ด้วยรอยยิ้มอย่างไม่กลัวตาย เขาจ้องนิ่งแฝงกลับด้วยกลิ่นอายอันตรายสุดหยั่งไว้ราง ๆ เด็กหนอเด็ก หาเรื่องเจ็บ…ตัวแท้ ๆ "แป้งจะได้พี่เสมอ…

"เราไม่ได้อยู่ในฐานะที่จะคุยเรื่องส่วนตัวแล้วค่ะคุณเมศวร์" "ต้องฐานะผัวเมียเหรอถึงจะคุยกันได้ ถ้าใช่...ฉันก็จะได้ทำให้เราคุยกันรู้เรื่องสักที"

“แม่อยากได้หลานแล้วนะ เธอยังใช้ยาคุมอยู่หรือเปล่า” เขาถามเธอที่กำลังหยิบเสื้อผ้าขึ้นมาใส่ก่อนหน้านั้นที่ถูกขว้างกองข้างเตียง แววตาอ่อนล้าเจือน้ำตาเอ่อออกมาจ้องสามีที่ยืนนิ่งรอคำตอบ

เพราะรักไม่ใช่คำตอบ เธอจึงต้องหอบหัวใจอันบอบช้ำเดินจากเขาไป กว่าจะถึงวันนั้นที่รู้ใจว่าต้องการเธอกับลูกมากแค่ไหน สายใยเลือดเนื้อเชื้อไขที่สร้างขึ้นมา...แม้แต่แววตาคู่นั้นก็ยังไม่แลปรารถนาให้เขาเป็นพ่อ