“เหตุผลเดียวที่จะทำให้หญิงยอมแพ้คือปราณไม่รักหญิงแล้ว” แต่คนฟังก็รู้อยู่ว่าสิ่งที่เธอบอก ไม่มีทางเป็นไปได้ ให้ปราณไม่รักญานินแล้วงั้นหรอ? อธิษฐานให้ฟ้าถล่มยังจะง่ายกว่าให้ปราณไม่รักเธอ

มิมี่ : “ชะ ช่วยแกล้งเป็นแฟนพี่หน่อยค่ะ!” ประโยคสั้นๆ ที่ฉันพูดกับน้องเขา กลายมาเป็นความวุ่นวายในชีวิตครั้งใหญ่!

‘มิ้นต์... เราแต่งงานกันดีไหม แต่งงานกับกฤษนะ’ แต่ใครเล่าเอยจะรู้ว่าใจอีกคนคิดอะไรหญิงสาวหลุบตาลงต่ำ ก่อนที่เธอจะเงยหน้าขึ้นมองสบตาคมคู่นั้น ‘เรา... ยังไม่พร้อม’ มิหนำซ้ำ เธอยังเลือกที่จะทิ้งเขาไป...

กูจะเลิกชอบมึงแล้วนะ คราวนี้จะเลิกชอบจริงๆ แล้ว

เคยเตือนตัวเองแล้วว่าอย่าไปชอบเขา สุดท้ายก็ต้องมาน้ำตาเช็ดหัวเข่าแบบนี้…

การขอโทษในวันที่สายเกินไป มันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นเลย…

‘คริษฐ์’ ไม่คาดคิดว่าจะได้กลับเข้ามาในวงจรชีวิตของ ‘ชรันดา’ เขาเลือกที่จะเก็บเธอไว้ในความทรงจำ หากเมื่อมีโอกาสอีกครั้ง จะให้เขาปล่อยเธอไปได้อย่างไร...

ก็ใครจะไปรู้ละว่าหลังจากตัดสินใจย้ายเข้ามาอยู่ห้องนี้เธอจะได้เจอกับเขา! เรื่องราวที่เกิดขึ้นในชั้นเพ้นท์เฮ้าส์นี่อันตรายต่อหัวใจเธอไม่ใช่เล่นเลย!

ผู้ชายแบบเขา แรกรักก็ดี อยู่ๆ ไปพังยับไม่เหลือชิ้นดี !!

ฉันชอบเขา แฟนพี่แจ็คต้องเป็นสายซอคนนี้คนเดียวเท่านั้น จะเป็นใครอื่นไม่ได้เด็ดขาด! บอกเลยว่างานนี้ฉันทุ่มสุดตัว!

เพราะฉันได้แต่ยืนงงตอนที่เขาบอก “ลองคุยกันดูก่อน ถ้าใช่ก็คบกัน!”

[แทน] : ตอนแรกก็พอใจกับสถานะที่มี แต่นานวันกลับยิ่งทวีความรู้สึก! #ผู้ชายขึ้หึง [พิมมี่] : ก็... ไม่ได้รู้สึกโหยหานะคะ พิมว่ามีหรือไม่มีก็ไม่น่าจะต่างกันมั้ง...

โยษิตาทะยอยเก็บข้าวของลงกระเป๋า เตรียมสิ้นสุดการมาทำงานในวันพรุ่งนี้ ไม่อยากให้ ‘เขา’ กลับมาเห็นว่าเธอกำลังพ่ายแพ้ ไม่อยากให้ นพรุจน์ รู้ว่าเธอยังรอเขา ในขณะที่เขา มีคนใหม่ไปแล้ว

ลองเปลี่ยนรัก ลองดูว่าจะดีหรือไม่ ลองแล้วอาจจะใช่หรือไม่ใช่ก็เป็นไปได้ทั้งสองแบบ...

ปณิตาไม่รู้เลยว่าท่าทางแสนธรรมดาที่ดูเป็นธรรมชาติของเธอได้สะกดสายตาใครบางคนเข้าอย่างจัง ‘กรดล’ จำเธอได้ตั้งแต่แวบแรกที่เห็น