อยู่มาจนขนาดนี้ ไม่เคยมีใครปฏิเสธฉัน แล้วเธอเป็นใครกัน ไม่ต้องการอยู่อย่างสงบสุขแล้วใช่มั้ย

ไถ่ถามโลกหล้า ระหว่างหน้าที่กับหัวใจ ข้าควรเลือกสิ่งใด หน้าที่ก็สำคัญ หัวใจก็สำคัญยิ่งเช่นกัน ข้าควรเลือกสิ่งใดเพราะข้าเลือกได้เพียงอย่างเดียวเท่านั้น

บุปผาร่วงหล่นโปรยปราย ทิ้งดอกและใบเกลื่อนกลาด ไม่นานยืนต้นท้าทาย หิมะท่วมท้นเหน็บหนาว ถึงคราวบุปผาแย้มกลีบ ผลิใบและดอกอีกหน ยืนหยัดแกร่งกล้าในทุกช่วงฤดูกาลผ่านพ้น ยังคงงดงามสยายก้านและดอกเต็มต้น

หนึ่งชีพนี้ที่โหยหา หมื่นราตรีที่ข้ามผ่าน แสนทิวาที่ยาวนาน ข้ามุ่งหน้าข้ามผ่านกาลเวลา เพื่อต้องการเสาะหาความรักจากท่าน ครั้นเมื่อพบพานกัน กาลเวลาคมราวกับมีด กรีดความทรงจำท่านที่มีต่อข้าจนขาดสะบั้นไป

หญิงสาวจากปัจจุบันเธอจบชีวิตลง ไปโผล่ยังโลกคู่ขนาน ในร่างของสตรีนามเฉียวอันหลาน ผู้อาภัพรักถูกปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย จนต้องจบชีวิตลงไป เมื่อเธอเข้าร่างแทนความวุ่นวายจึงเกิดขึ้น

นักสืบสาวนามหม่าเหยียนฟ่าง ต้องหลุดเข้าไปในนวนิยายไร้นามผู้แต่ง มันช่างเป็นปริศนาท้าทายให้เธอใช้ชีวิตในนวนิยายเรื่่องนั้นและเธอเอง ยังอ่านไม่จบ ไม่รู้ว่าตอนจบนั้นเป็นยังไง เธอจะต้องไขปริศนาให้ได้

ข้าตัดสิ้นบุพเพ ด้ายแดงใดไม่คิดผูกเพียงใช้ชิวิตไปวันๆที่เหลืออยู่มิต้องกังวลสิ่งใด แล้วผู้ใดใครกันคิดผูกวาสนาให้ข้า แล้วอย่างไร ใครจะรับผิดชอบ

วันเคลื่อน เดือนคล้อย ลอยผ่าน ฤดูกาล ผกผัน ฟั่นเฟือน ลืมเลือน เฝื่อนฝาด ชาดจาง ทิ้งร้าง ห่างหาย กลายผ่าน เนิ่นนาน ปล่อยวาง กลางใจ ไม่ลืม

หญิงสาวสวยวัย 25 ปีจบเภสัชกรมารับจ้างเป็นดีเทลยาให้กับบริษัทขายยาชั้นนำของต่างประเทศเหตุการณ์ไม่คาดฝันเธอได้ช่วยชีวิตประธานบริษัทที่ตัวเองทำงานอยู่ความวุ่นวายเกิดขึ้นพร้อมกับความโรแมนติค

หญิงสาวจากยุคสมัยศิวิไลซ์อาชีพอัยการได้เสียชีวิตจากการถูกลอบยิงในขณะกำลังขับรถกลับบ้าน เสร็จจากการว่าความคดีข่มขืนกระทำชำเราเด็กหญิงอายุไม่ถึงสิบห้าปี ในขณะที่เธอเองอายุได้เพียงยี่สิบแปดปีเท่านั้น