‘เมามายกับความรักนั่น เธอสำคัญกว่าอากาศที่หายใจเสียอีก’

ที่ผ่านมา มันก็แค่ให้เราได้ลองรักใครสักคน จะรักมากหรือรักน้อย มันก็คือได้รัก

“รู้ดีนะเรา เป็นหมอหรือไง” /// “ไม่ได้เป็นหมอ แต่เป็นคนที่อยู่กับพี่”

ห้าปีมันนานเกินพอแล้ว ที่คนสองคนต้องแยกจากกัน ให้ความรักชโลมใจ แน่นหนา หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว...

“ข้าวเลิกกับคนนั้นแล้ว... เราขอโทรหาข้าวก่อนนอนทุกคืน ข้าวจะว่ายังไง”

เพราะเขาคือรักแรกที่ไม่คิดว่าจะมีวันเอื้อมถึง ทำให้เธอมอบกายและใจให้เขา ความรักแสนสั้น แม้สร้างความเจ็บปวดเจียนตาย แต่เธอไม่เคยหมดรัก

เธอเติบโตมาพร้อมกับความเจ็บปวด ในขณะที่เขาเติบโตมาอย่างดีพร้อมทุกอย่าง พบกับความรักและความอบอุ่นของเขา ที่จะค่อย ๆ กะเทาะเปลือกความเจ็บปวดในหัวใจเธอ